Jonges wat was het weer mooi! Jammer dat het voorbij is, dat Dichters in de Prinsentuin. Goeie dichters, slechte dichters, groene dichters, rijpe dichters, overrijpe dichters en dichters voor de jeugd. Bijna alles is door Kortsluiting gezien, vrijwel alle dichters gehoord, zoveel mogelijk zon gevangen op het voor dit jaargetijde nog wat te bleke lijf.
Absoluut hoogtepunt was het optreden van Hans Verhagen, tijdens de slotavond, op het terras voor café De Souffleur. Wat kan die man mooi rijmen; dat zoiets bestaat. Onder de platanen gezeten liepen mij de tranen over de wangen toen hij zijn prachtgedicht hoe je verdween voordroeg met een stem vol emotie. Ook de Verloofde hield het niet droog, zij aan zij zaten wij en snikten.
Jan Glas maakte op mijn verzoek een foto van Hans Verhagen - 'Ik kan zelf wel een foto nemen, maar dan wordt het een kiekje, en Verhagen verdient een prachtportret', zo zei ik. En wat een fantastische plaat schoot hij; petje af Jan, en veel dank.
Na afloop van het optreden van Hans Verhagen zei de Verloofde tegen Coen Peppelenbos: 'Hij heeft me aan het huilen gemaakt, de rotvent.'
Waarop Coen antwoordde: 'Moet ik hem voor zijn bek slaan?'
En we dronken nog wat, en we lulden nog wat, en we gloeiden nog wat na, en met een bescheiden stukje in de kraag keerden we huiswaarts. Bedroefd omdat het alweer over was.
2 opmerkingen:
Ook al lijkt het snakk´n, ik vind toch dat je moet vertellen waarom meneer Verhagen `Hoe je verdween` voordroeg.
Vooruit dan maar. Na het optreden van Verhagen spoedde ik mij het café in om bier te bestellen, daar ik het via de traanbuizen vergoten vocht wilde aanvullen. Binnen ontmoette ik de meester, die zich na het voorlezen even had teruggetrokken. Hij deelde mij mee mijn stukje over onze ontmoeting gelezen te hebben, en naar aanleiding daarvan 'hoe je verdween' te hebben voorgelezen.
En nu ik toch aan het opscheppen ben: hij vertelde 'meisjespijn' te hebben gelezen, en zich tijdens lezing te hebben vermaakt. Sterker nog: hij zei dat er, naast een aantal mindere dingen, een paar mooie gedichten in stonden.
Met twee versgetapte pilsjes in de hand (ook één voor de Verloofde) zweefde ik het café uit.
Ik zweef nu nog een beetje na.
Een reactie posten