Al jarenlang wordt Hans Verhagen door mij, Kortsluiting-Groningen, beschouwd als de beste levende Nederlandstalige dichter. Op 12 mei jongsleden was het eindelijk zover: tijdens het festival Vurige Tongen in Ruigoord ontmoette ik de Volkscommissaris der Dichters. Ondanks mijn uit bewondering voortkomende zenuwen sprak ik Verhagen aan na zijn optreden (het ook niet misse voorprogramma werd verzorgd door Karel ten Haaf en Daniël Dee). Hij honoreerde het verzoek om mijn exemplaar van zijn net verschenen bundel Zwarte gaten te signeren, en bleek eveneens bereid een exemplaar van meisjespijn in ontvangst te nemen, waarna hij zich verwaardigde enige tijd met mij te spreken over poëzie, tijdens welk gesprek hij het eerder door mij voorgedragen gedicht "beste dichter" (dat is opgedragen aan en handelt over Hans Verhagen) doorlas en verklaarde 'erg gecommitteerd' te zijn - hij praat zoals hij dicht. Kortsluitingverloofde Elise Luycx maakte foto’s van ons onderhoud.
Ik schreef als opdracht “voor Hans Verhagen, / dank voor de schoonheid / en de troost”. Verhagen schreef: “voor Karel ten Haaf, / schrijver van ‘meisjespijn,’ / van Hans Verhagen, / schrijver van ‘moeder is /een rover’ / te Ruyg?oord / 12-05-2008 / [handtekening]”.
In Zwarte gaten staat één van de mooiste gedichten ooit over
Ik schreef als opdracht “voor Hans Verhagen, / dank voor de schoonheid / en de troost”. Verhagen schreef: “voor Karel ten Haaf, / schrijver van ‘meisjespijn,’ / van Hans Verhagen, / schrijver van ‘moeder is /een rover’ / te Ruyg?oord / 12-05-2008 / [handtekening]”.
In Zwarte gaten staat één van de mooiste gedichten ooit over
(ge)liefde en dood, een gedicht dat ik nu al uitroep tot het beste van 2008, of eigenlijk: het beste van deze eeuw tot nu toe. Hier volgt dat gedicht, dat haast nog mooier is dan het prachtige “for Jane” van Charles Bukowski:
hoe je verdween
Zo ver als jij sprak zo diep je me raakte
Hoe lager ik daalde hoe meer je verdween
Zo hoop ik vergat zo vaak als ik faalde
Zo scherp ik je zag hoe verder je scheen
Zo liefde mij brak en nooit ik meer liefhad
en nooit meer en nooit meer en niemand die dag dat
schoonheid vergaan ging onder een steen
Zij liet mij alleen, die de klank aan mijn hart gaf,
van mijn klankkast het hart was
en nooit meer en niemand en dood in de regen
gelegen van eeuwen geleden
onder postmoderne waterwegen
Niet ontzwommen, nooit herrezen
hoe je verdween
Zo ver als jij sprak zo diep je me raakte
Hoe lager ik daalde hoe meer je verdween
Zo hoop ik vergat zo vaak als ik faalde
Zo scherp ik je zag hoe verder je scheen
Zo liefde mij brak en nooit ik meer liefhad
en nooit meer en nooit meer en niemand die dag dat
schoonheid vergaan ging onder een steen
Zij liet mij alleen, die de klank aan mijn hart gaf,
van mijn klankkast het hart was
en nooit meer en niemand en dood in de regen
gelegen van eeuwen geleden
onder postmoderne waterwegen
Niet ontzwommen, nooit herrezen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten