Café Fresco

De flessen rode wijn zijn nauwelijks aan te slepen in mijn appartement. En dan heb ik het over die zware Zuid-Afrikaanse, maar het mag niet baten. Er is niemand die het opmerkt. Zeker niet de buurvrouw, een studente die praktisch iedere avond een andere kerel haar kamer in sleurt. Mijn dagen als tafelschuimer lijken geteld.

Al mijn onstuimige vrienden van weleer zijn vertrokken naar de Nimby-hood van Blijdorp. Ze hebben veelal een vrouw bolgeblaft, al dan niet uit vrije wil, en zitten nu met hypotheek en greencar-abonnement tot aan hun oksels in de poepluiers. Als ik al eens word uitgenodigd dan krijg ik Café Fresco, Lingens Blond of soortgelijke trendy kattenpis.

Ik betrap me er zelfs op dat ik niet smacht naar de grote, ronde borsten, maar dat ik begin te mijmeren bij de aanblik ervan. Een peinzen over vroeger en hoe ruig ik destijds leefde. Ik krijg tegenwoordig ook een onbehaaglijk gevoel van schaamte als ik met een blikje bier over straat loop. Het moet niet gekker worden.

Mijn enige verzet is dat ik, als niemand er is, mijn doodshoofdoorbel weer in doe. Daarnaast gluur ik zo nonchalant mogelijk naar mijn buurvrouw als ze aan het zonnen is op ons binnenhofje, als het weer het toelaat en mijn verloofde het niet merkt.