Literaire Trotski Quiz (13)

Het citaat behorende bij de vorige quizvraag was denkelijk te ouderwetsch. Wat ook de reden was, in ieder geval ontvingen wij wederom geen inzendingen. Het kan dus best zijn dat de lezers er niets aan vinden, aan dit spel. Maar aangezien we het zelf erg leuk vinden, gaan we er gewoon mee door – deelnemers of niet.
Het juiste antwoord op nummer 12 was: Jef Last – De vliegende Hollander (Arbeiderspers, Amsterdam 1947 [tweede, omgewerkte druk]), pp. 202-204.

Daar gaan we weer. De bij onderstaande tekst horende quizvragen:

1. wie schreef deze zinnen; en

2. uit welke oorspronkelijk Nederlandstalig literair werk (een roman) zijn deze passages afkomstig?

‘Pop, geef Jan eens een drupje,’ schreeuwde bij Reijnders – of hij nooit was weg geweest – de oude dichter, tegen niemand in het bijzonder.
Verderop in het café zaten een paar figuren uit Emma’s vroegere leven. Ze negeerde hen. Zo te zien hadden ze niet, zoals zijzelf, een evolutie doorgemaakt naar een hogere vorm van bestaan.
Ze gingen aan de grote tafel zitten, achterin, waar al een paar mensen zaten, die ook van de vergadering kwamen.
Even later arriveerden Koos en Leon. Ze bestelden bier en jenever. Carrie bestelde koffie.
‘Voor mij ook koffie,’ zei een grijze man.
‘Trotski dronk ook wel eens een glas wijn, Friedrich,’ zei Leon.
‘Dat is dan ook de enige kritiek die ik op Trotski heb,’ antwoordde de man. ‘Een bijzonder geslaagde avond,’ vervolgde hij, ‘die in de roerloze bedomptheid van de vaderlandse politiek een verfrissende uitzondering was.’

(…)

‘Hoe laat is het?’ informeerde Koos. Hij stond op en haalde zijn portemonnee te voorschijn. ‘Ik heb moeder beloofd dat ik voor twaalven thuis zou zijn,’ zei hij tegen Ada. En tegen Carrie, die met sombere blik naar hem opzag: ‘Ik stap maar weer eens op. Het is nog een eind fietsen.’
Hij hief zijn linkervuist. ‘Rood front, kameraden!’
Leon, Piet, Ada, Carrie en een paar anderen staken hun linkervuist op. Aarzelend balde ook Emma haar vuist.
‘Rood front, kameraad!’

Een in grof linnen ingenaaid boekwerk met op de rug in vlammende letters de titel Stalin en daaronder ‘door Trotski’ sprong de binnenkomende het eerst in het oog. Het leek of Leons kamer de zware last van de boekenkasten nog maar nauwelijks kon dragen en of het door die papiervracht kwam, dat muren en vloer onheilspellend overhelden. Naast Trotski’s verzameld oeuvre torsten de planken werk van andere voorvechters van de klassenstrijd.
In een andere kast stonden romans. Tussen stapels brochures, kranten en politieke tijdschriften stond op de plank een oude koffergrammofoon, waarop Leon 78-toerenplaten draaide, jazz uit de jaren dertig, ‘oud-blank’, dat veel aan de sfeer bijdroeg. Door zwaar geruis en hevig gekraak waren mannenkoortjes en piepende trompetjes hoorbaar, van muzikanten die allang de kraaienmars hadden geblazen.