Noem het feminien

Natuurlijk werd er smakelijk gelachen toen ik vertelde kleding per postorder te hebben besteld. Smadelijk gelachen ook. Een echte kerel koopt zijn tanktops en jeans immers tussen neus en lippen door, die gaat niet op kledingjacht. En zeker bestelt hij geen bandplooibroek of vrolijk bebloemde short onder rembours.
Oké, werp mij dan maar voor de voeten dat ik geen macho ben – het kan mij niet schelen. Al was het geen pantalon die ik bestelde, maar een T-shirt; en ook was het niet onder rembours, maar moest ik vooruit betalen.
Hoe het ook zij, ondanks het hol gelach van mijn omgeving was ik bijzonder in mijn nopjes toen ik hedenmorgen bij de voordeur een met textiel gevuld pakje in ontvangst nam van een pakketservicemedewerker. Met van blijde verwachting trillende handen rukte ik het karton kapot, waarna ik de uitbreiding van mijn garderobe onmiddellijk aantrok. Draaiend voor de spiegel zag ik dat ik zeker geen miskoop gedaan had; het shirt bleek niet alleen te passen, maar ook staat het me beeldig. Kortom: ik weet welke feestkledij ik dragen zal tijdens het heerlijk avondje op 6 december. Kijk maar:

Het vandaag ontvangen pakje bevatte behalve het bestelde T-shirt trouwens ook enkele gratis vechtsportparafernalia, de meest stoere en lachwekkende waarvan een reclamefolder is voor een Si Muay Thai Tournament met de titel “Victory or Hell”. Wel oprecht blij ben ik met een bijgesloten fotografische afbeelding van Peter Aerts op ansichtkaartformaat. Verloofde bekeek de prentbriefkaart met the Dutch Lumberjack en verzuchtte, terwijl haar blik enorm omfloerste: ‘Toch jammer dat je geen shirt van Remy Bonjasky hebt besteld.’