Literaire Trotski Quiz (34)

Daar zijn we weer, met ons ontzettend leuke spel. Bleek de vorige aflevering vrij gemakkelijk, we denken dit keer een zeer moeilijke opgave te hebben.

Snel over naar de vragen en het citaat.

1. welke auteur kwakte onderstaande zinnen op het papier; en
2. aan welk oorspronkelijk Nederlandstalig werk (een roman) werd deze passage ontleend?

‘(…) Die twee criminelen laten we niet vrij, onder geen voorwaarde. Daar beginnen we niet aan, beslist niet, we houden ze zo lang mogelijk vast. De Amerikanen hebben me gevraagd ze aan hen uit te leveren, dat kan natuurlijk niet, zeker niet zo vlak voor de verkiezingen, we zouden het grootste trammelant in de Kamer krijgen heb ik tegen Eisenhower gezegd.’
‘Wat zei die?’
‘Hij had er alle begrip voor.’
‘Ik wil je niet tegenwerken, maar we kunnen ze niet veel langer in voorarrest laten zitten. Straks krijg ik vragen in de Kamer.’
‘Ze kunnen zoveel vragen stellen als ze willen, er is geen mens dat zich werkelijk om die zaak druk maakt, hoogstens een pacifistische dominee en drie verdwaasde Trotskisten. Zolang ik achter je sta kan je niets gebeuren, doe zoals ik gezegd heb, we laten ons niet door een stel goddeloze ploerten dwingen iets te doen wat we niet willen. Gaat het goed met Annelies en met je zoon?’
‘Dank je, heel goed.’
‘Werkt hij nu al op Economische Zaken?’
‘Nog steeds niet, die verdomde liberaal ligt dwars. Waarom hebben we die rotvent ooit geaccepteerd als minister. Grote mond, presteert niets. Praatjes verkopen en hun maatjes baantjes bezorgen daar zijn de liberalen goed in.’
‘Ik zal hem morgen eens voor je bellen. Geef Annelies de groeten van me.’
‘Zal ik doen.’
‘Na de verkiezingen moeten we weer eens een avondje doorzakken.’

Retorisch

Moet je er blij mee zijn wanneer je, bij het binnenstappen van een snackbar om drie uur 's nachts, enthousiast begroet wordt met de woorden “Hé hallo, twee frikadellen met mayonaise en twee kroketten”?

ready mailed

GetY0urPeni1eEn1argementPi11sForFR33

K-1: programma kwalificatietoernooi

Het programma voor de Final Sixteen Qualifying Grand Prix, welk toernooi op 11 augustus gehouden wordt in Tokyo, is rond.
Het verbaast ons enigszins, maar verheugt ons zeer, dat Rico Verhoeven de kans krijgt om zich te plaatsen voor de World Grand Prix Final Sixteen. Mocht het hem lukken, het zou een enorme prestatie zijn: Verhoeven is pas twintig jaar. Hup Rico!

Behalve de winnaar van dit toernooi, zijn geplaatst voor de WGP Final Sixteen:
# de deelnemers aan de Final Eight van vorig jaar: Peter Aerts, Badr Hari, Errol Zimmerman, Ewerton Teixeira, Gökhan Saki, Ruslan Karaev, Remy Bonjasky en Jerome Le Banner;
# de wereldkampioen zwaargewicht (tot 100 kg): Kejiro Maeda;
# de wereldkampioen super zwaargewicht: Sem Schilt (al heeft die het afgelopen jaar zijn gordel niet verdedigd, dus helemaal zeker is dit niet);
# de winnaar van de WGP Europa: Zabit Samedov.
Als we goed hebben geteld, blijven er nog vier plaatsen over waarvoor de K-1 organisatie naar eigen goeddunken vechters kan uitnodigen.

Maar eerst de Qualifying GP in Tokyo. Behalve de toernooipartijen, staan er op 11 augustus ook twee Super Fights op het programma:
Kejiro Maeda (Japan) vs. Jan Soukup (Tsjechië) en
Peter Aerts (Nederland) vs. Yosuke Nishijima (Japan).

Wij van Kortsluiting hebben nog nooit van meneer Nishijima gehoord – voor zover we kunnen nagaan wordt het zijn K-1 debuut – en we rekenen er dan ook op dat Peter Aerts korte metten zal maken met de Japanner. Mocht Aerts onverhoopt niet bijzonder overtuigend winnen, dan zullen we ons moeten gaan afvragen of hij dit jaar voor het eerst de Final Eight niet zal halen, na zestien maal op rij te hebben deelgenomen aan dit finaletoernooi om het eigenlijke wereldkampioenschap K-1. Maar natuurlijk wint hij wel met grote overmacht.

Moderne tijden herleven

Ja, de foto is weg - die van onze hoofden. En de tekst is weg - die over wie wij zijn. En de links zijn verdwenen. Zo ook de twitter van Rotterdam. Waarschijnlijk is deze kaalslag ter rechterzijde een gevolg van het klunzig invoeren te Groningen van Google-analytics. Eén troost: die invoering is voor elkaar. Een nieuwe foto + tekst + links + twitter zullen in de loop van het weekend worden toegevoegd. Tenminste: als we weten uit te vogelen hoe dat ook alweer moet.

Tot dan: leegte.

Poëtischer: wit.

Bead the Poetry - daags erna

Woensdag was het Bead the Poetry-festival in Dordrecht. Er was volop warmte, poëzie en muziek. Ik schat dat er zo'n 60 bezoekers met blikjes bier en flessen rosé op de kleedjes in het grasveld waren neergestreken.

In het gras ACG Vianen die wel een vulpen had meegenomen, maar die aan niemand wilde uitlenen.

Presentator Peter M. van der Linden jat iets uit een tas op het podium.

Hier zijn meer foto's te vinden van onder andere Vicky Francken en André Manuel.

Van Liefde, Dood en Punk

Deze dagen, nu het in de dichterswereld Simon voor en Vinkenoog na is, ontkom je er niet aan te denken over liefde of Liefde of LIEFDE in tekst. En zo kwam Radio Song van de lp Galaxo gang van Udo Lindenberg weer in mijn hoofd. Dit in 1976 op de plaat gezette lied hoorde ik waarschijnlijk voor het eerst in 1978, het puberjaar waarin ik mij een eigen weg zoekend onderdompelde in de moderne kunsten (en in de door Vinkenoog zo geliefde drugs) op zoek naar herkenning en troost, en naar de bevestiging dat mijn getourmenteerde doch unieke bestaan niet zinloos was maar leiden kon en zou naar grootse scheppingen van mijn briljante geest. Kortom: ook ik was een gewone, zij het volgens mijn moeder bovengemiddeld lastige puber. Maar waar was ik: Vinkenoog – Liefde – Radio song. Vanaf de eerste keer dat ik het nummer hoorde vond ik het geweldig – ook al was het dan niet macho, maar dat was ik ook niet vond ik; dus beter is: ook al was het nogal eiig (en wat De Verloofde ook zegt: ik hou vol dat ik toen niet eiig was en het nu nog steeds niet ben). En nog altijd vind ik het een ontzettend lief liedje, dit:



Voor het evenwicht: ik ontdekte in hetzelfde jaar de punk, via mijn nog steeds favoriete punkband Richard Hell & the Voidoids. Liars beware is nog steeds één van mijn favoriete nummers, waarvan ik bij het “youtuben” voor dit blogje een mij tot zojuist onbekende live-uitvoering uit 1977 vond:

Het liegend konijn

Dee heeft zich een alledaags taalgebruik toegeëigend dat bol staat van de zwartgalligheid. De beelden die hij oproept zijn vaak buitengewoon oorspronkelijk, aldus Ronald Ohlsen. Lees hier de hele recensie over Het Liegend Konijn.

Bead the Poetry 2009

Bead the Poetry is het gratis toegankelijk taalspektakel van het Dordtse Big Rivers festival. Op het malse gras en onder de monumentale bomen van de Grotekerkstuin zullen op woensdag 15 juli 2009 vanaf 20.00 uur bekroonde poetryslammers als ACG Vianen, Gijs ter Haar en Peter M. van der Linden geprogrammeerd staan naast de dichters Daniël Dee, Vicky Franken en Jürgen Smit. Ook de betoverende zangeres Eefje heeft inmiddels haar komst bevestigd. De afsluiter van de avond is de veelgeprezen junkie van de taal André Manuel.

Later wordt alles echter

Vrijdagmiddag was de presentatie van de verzamelbundel Later wordt alles echter. Rien Vroegindeweij heeft in deze bundel een keuze uit zijn werk verzamelt. De presentatie was in boekhandel Voorheen Van Gennep.

Redacteur Jasper Henderson houdt een praatje.

Zelfs Arie van der Ent van Uitgeverij Douane was aanwezig.

Zoon Victor Vroegindeweij leest een gedicht van zijn vader. Bij de verzamelbundel is ook zijn documentaire Gaandeweg over de dichter gevoegd.

De dichter zelve leest een gedicht.

En daarna begon het signeren.

Het was nog lang onrustig in de stad.

Woorden in de Branding – de presentatie

Gisteren was de presentatie van de interactieve poëzietentoonstelling Woorden in de Branding. Het was bewolkt op de Maasvlakte 2, maar de champagne en witte wijn maakte alles goed. Ik heb met mijn Samsung 3G enkele foto's geschoten. Gek genoeg heb ik de dichters alleen op de rug geschoten. Achtereenvolgens zijn dat: Wilfried de Jong in gesprek met de directeur, Carrie, Rien Vroegindeweij (Hij presenteert overigens vanmiddag om 17.00u zijn verzamelbundel Later wordt alles echter, in boekhandel Voorheen Van Gennep.) en Hans Wap.

De nieuwe gedichten over de Tweede Maasvlakte zijn ook te beluisteren voor 15 ctpm via het volgende telefoonnummer: 0900 – 512 12 12.

K-1: het WGP-schema

Eindelijk! Het is bekend, het toernooischema voor de K-1 World Grand Prix 2009. We waren al bang dat de financiële problemen van de K-1 organisatie roet in het eten zouden gooien, en dat er na Yokohama (28 maart jongstleden) en de GP-Europa in het Poolse Lodz (23 mei) nog slechts een Final Sixteen en een Final Eight gehouden zouden worden. Gelukkig blijkt dat we te somber waren.
Op 2 augustus wordt de GP-Azië gehouden, in Seoul (Zuid-Korea).
Op 11 augustus is er in Tokyo een Final 16 Qualifying GP.
De Final Sixteen vindt plaats op 26 september in Seoul, waarna de Final Eight – hét hoogtepunt van het K-1 jaar – op 5 december zal worden afgewerkt in de Yokohama Arena te Kanagawa (Japan).

Vechters van wie nu al bekend is dat ze op 2 augustus de ring zullen betreden: Yong Soo Park (Zuid-Korea), Young Hyun Kim (Zuid-Korea), Koichi (Japan), Singh Heart Jaideep (India) en Ko Taisei (Japan). Geen echt grote namen hier, maar de organisatie wil natuurlijk minimaal één niet door de organisatie aangewezen Aziaat bij de Final Sixteen. Wij kunnen dat billijken.

Voor 11 augustus staat als Super Fight op het programma: Keijiro Maeda (Japan) vs. Jan Soukup (Tsjechië). Verder werden voor dit evenement tot nu toe de volgende vechters uitgenodigd: Peter Aerts (Nederland), Rico Verhoeven (Nederland), Alex Roberts (USA), Daniël Ghita (Roemenië), Makoto Uehara (Japan), Sergei Lascenko (Oekraïne) en Ramazan Ramazanov (Rusland) – welk van deze vechters zullen deelnemen aan het Kwalificatietoernooi, en wie er zullen uitkomen in een Super Fight is nog niet bekend; alleen wat Peter Aerts betreft kunnen we er gevoeglijk vanuit gaan dat hij niet in het toernooi zal vechten, daar hij dankzij zijn deelname aan de Final Eight van 2008 rechtstreeks geplaatst is voor de Final Sixteen van dit jaar.

Woorden in de branding

Op 9 juli wordt de interactieve poëzie-tentoonstelling Woorden in de Branding geopend in bezoekerscentrum FutureLand. Tien Rotterdamse dichters, waaronder Jules Deelder, Carrie, Wilfried de Jong, Rien Vroegindeweij en Daniël Dee, schreven een nieuw en fris gedicht over het nieuw te winnen land en de Rotterdamse haven.

De dichters dragen hun eigen werk voor. Via telefoonnummers op een tiental zuilen rond het terras van FutureLand kunnen passanten en bezoekers van FutureLand via hun mobiele telefoon de voordrachten beluisteren.

Bijwonen? Meld u aan en wellicht bent u te gast bij de opening op 9 juli!
De eerste 50 personen die zich aanmelden, zijn welkom op de feestelijke opening op 9 juli om 16.00 uur om de voordracht van de gedichten live bij te wonen. Tevens ontvangen zij een bijzonder ‘boekje' met de 10 gedichten en bijzondere fotoportretten van de dichters.
Meld u aan via info@futureland.nl.

Gelukkig heeft hij meer verstand van timmeren

Stilte! Leeszaal!

Dat het niet altijd leuk is om beroemd te zijn in Japan, ervoer viervoudig K-1 kampioen Ernesto Hoost, toen hij gevraagd werd deel te nemen aan een televisiespelletje. Daar het programma werd opgenomen in een openbare leeszaal, vinden we het niet misstaan op ons dichterlijke weblog.

Ideële reclame

Of geëngageerde visuele poëzie?
Wat het ook zij: bovenstaand T-shirt is te bestellen in de maten S / M / L / XL / XXL, door overschrijving van €19,75 (dat is inclusief verzendkosten) naar bankrekeningnummer 355981904 t.n.v. H. Hoogenboom, onder vermelding van: "T-shirt 1" + de gewenste maat + naam & adres.

Geen luiheid

Dit is een beetje een saai blog, de laatste tijd. Dat komt zo: de redactie is momenteel razend druk met het afronden van twee dichtbundels, een roman, een verhalenbundel en een bloemlezing concrete en visuele poëzie; naast dit alles werkt de voltallige redactie aan een gezamenlijk boekproject waarover nu nog geen nadere details naar buiten gebracht kunnen worden.
Vergeef ons de betrekkelijke blogstilte; het komende jaar zult u meer van ons lezen kunnen dan u lief is.
Laten we nu zien waar een deel van de redactie zich terugtrekt ter ontspanning in deze arbeidzame tijden – want ondanks de drukte moeten we natuurlijk wel gedane beloftes inlossen, dus hier wat impressies van de inmiddels bekoorlijk bloeiende tuin bij het zomerverblijf van de Groninger redactie:

Literaire Trotski Quiz (33)

De voorgaande opgave bleek nogal eenvoudig – binnen no time was de juiste oplossing binnen. Maar dat mocht ook wel weer een keer, want de twee daaraan voorafgaande vragen werden met in totaal slechts één poging beantwoord, zo moeilijk waren ze.
Dit keer weer een volgens ons redelijk gemakkelijke quiz.

De vragen:
1. welke literator schreef onderstaande passage; en
2. aan welk oorspronkelijk Nederlandstalig werk werd deze alinea ontleend?

Tijdens een collecte voor de Vietcong was er een man naar me toe gekomen die het revolutionaire bedrag van een kwartje in mijn collectebus stopte en zich daarna bekendmaakte als de persattaché van de russische ambassade. Hij vroeg of hij eens langs mocht komen en ik zei dat ik daar geen bezwaar tegen had. Ik dacht, dat is zomaar een frase, dat doet hij nooit. Maar na een paar maanden belde hij me op en we maakten een afspraak. Hij kwam aan met een fles russian vodka, de goeie, Moskovskaya, en een grammofoonplaat van Scriabin, symphony no. 3, ‘The Divine Poem’, was onberispelijk gekleed als een spion uit een James Bondfilm, sprak griezelig goed nederlands en droeg een zwartlederen diplomatenkoffertje zo onopvallend met zich mee, alsof het aan zijn demi-saison gekleefd zat, dat ik me pas veel later afvroeg waarom hij die plaat en die fles drank er niet in had en wat er wel uit mocht komen. Niets. Er zat kennelijk iets in dat het daglicht niet kon verdragen. En dat bleek. Want toen Voske de deur met een krachtige zwaai opensprong, wat hem een kleine maar heftige schrikreactie bezorgde die hij verdacht snel onder controle had, liep ze meteen op het koffertje af zoals ze altijd deed als er vrouwen met tassen bij me op bezoek waren. (Voor dieren geldt kennelijk het verbod niet dat je in geen geval de tas van een dame mag besnuffelen.) Maar toen ze er een paar meter van verwijderd was beef ze ineens stokstijf staan alsof ze bij toverslag in de Nijldelta gemummificeerd was. Alleen haar oren spitsten zich. Zo bleef ze een hele poos luisteren naar het draaien van een bandrecorder die zich daar in het binnenste van het zwarte leder moest bevinden, toen tilde ze haar rechtervoorpoot op en trilde ermee zoals ze altijd deed als ze haar onbehagen wilde uitdrukken. Met een hoge rug liep ze weg en bleef de hele verdere avond op veilige afstand, met vervreemde kologen, van de russische persattaché naar het diplomatenkoffertje zitten kijken. Van tijd tot tijd keek hij bevreesd naar de kat alsof hij vermoedde dat de geest van Trotski in haar gevaren was. En terwijl hij erover sprak dat er zoveel negatieve kritiek op Rusland in de pers kwam en of ik niet eens een reis door zijn onmetelijke steppenland wilde maken om er daarna wat onbevooroordeelder over te schrijven, merkte hij op dat hij katten onbehaaglijke dieren vond. Ze konden je zo ondoorgrondelijk zitten aankijken dat het eng was. En dat moet het ook wel voor hem geweest zijn, want het was puur Edgar Allan Poe tegen de KGB.

De Hoofdpersoon naar de uitgever

Nu de Kortsluiting-redactie het unaniem erg druk heeft – deadline volgt op deadline – leek het ons een goed idee om hier maar weer een fragment te publiceren uit de ons ter beoordeling voorgelegde roman De Hoofdpersoon, geschreven door Laura Scheer-Oldeheuvel. De schrijfster, wier hoofd dit blogje fotogeniek siert en wier Hoofdpersoon een ik-figuur is van het mannelijk geslacht, heeft ons te kennen gegeven dat het typoscript van haar debuutroman binnen twee weken zal worden ingeleverd bij uitgever Anton Scheepstra – de auteur hoopt dat haar eersteling volgend voorjaar in de winkel zal liggen. De nu volgende alinea’s zijn afkomstig uit hoofdstuk vijf: “Geheime Diensten”.

Afgelopen weekend moest ik optreden in Amsterdam, tijdens een Erotic Poetry Night – jawel. Terwijl ik, pilsje in de knuist, zat na te genieten van mijn succesvolle voordracht werd ik opeens verjaagd van mijn plekje aan de bar. Ik moest plaats maken voor een female act. Het bleek te gaan om een juffrouw die zich, al kronkelend rond een paal, staande op de toog, langzaam van haar kleding ontdeed. Op zich kan dat best een aangenaam gezicht zijn natuurlijk, maar deze strippende paaldanseres kwam op in een roze jurkje dat mij onmiddellijk deed denken aan een meisje van nog geen tien jaar - een enorme lolly in haar mond had niet misstaan. En daar begrijp ik dus niets van: waarom is dat toch, die kinderachtige verkleedpartijen van sekswerksters – moet dat onschuld suggereren? Dat is dan prima gelukt bij mij: dankzij haar outfit had er ik subiet geen behoefte meer aan om haar naakt te zien; kinderen en lust zijn wat mij betreft twee volstrekt van elkaar losstaande grootheden (ze zijn volkomen incompatibel, zoals dat in modern Nederlands heet).
De begeleider van de paaldanseres, laat ik vriendelijk zijn en hem haar manager noemen, was een wandelende karikatuur van zijn beroepsgroep: middelbaar van leeftijd, witte schapenkrulletjes op het hoofd, T-shirt in de broek zodat zijn vette bierbuik goed uitkwam, slobberige spijkerbroek rond de oude hangkont en natuurlijk een bij zijn outfit (maar waarbij niet?) volkomen misstaande brede gouden schakelarmband. Op de borst van deze meneer prijkte het woord Chick. En toen viel alles opeens op zijn plaats: de oprichter van het betreffende pornotijdschrift heeft immers jaren in de bak gezeten wegens het verkrachten van zijn minderjarige dochter (of dochters, daar wil ik vanaf zijn). De bewijsvoering was rond in een vloek en een zucht: hij publiceerde foto’s van de gewelddaad in zijn ranzige blaadje. Tot mijn genoegen kan ik je melden dat de man, volkomen berooid en fascist geworden, uiteindelijk verzopen is in een Amsterdamse gracht. Een ander, wel bonafide (voorzover dat kan als zakenman), die rijk geworden is dankzij de “seksuele revolutie” in de jaren zestig van de vorige eeuw is de oprichter van Candy, Peter J. Muller. Misschien ken je hem: alvorens genoemd seksblad op te richten, zette hij enkele voorzichtige schreden op het pad van de literatuur. In zijn inmiddels onvindbare boekje De Verwekkers staan, naast verhalen, een paar niet onaardige gedichten – ik zal er één voor je overnemen:

Ik ken maar weinig provo’s
die ook lang haar van binnen hebben

Poetry herstelt oude Rotterdam-traditie

Het protest van vorig jaar heeft effect gehad: het Poetry International Festival Rotterdam herstelt een oude traditie. Op de vooravond van de veertigste editie van het poëziefestijn in de Rotterdamse Schouwburg is er na jaren van afwezigheid weer een Rotterdams voorprogramma om de banden met de Maasstad te benadrukken. Lees hier het hele AD-artikel.

Matters en matjes

Je moet wat, wanneer het tijdens de nachtdienst niet erg druk is. Ik ging op zoek naar de slechtste profbokser. Door Henk Landkroon, liefhebber van de pugilistiek, was ik al eens gewezen op de uiterst korte profcarrière van Brian Sutherland, die in zijn eerste en tevens laatste partij aantrad tegen Kenny Rainford. Let er ook even op hoe beleefd Brian reageert wanneer de scheidsrechter zijn obligate praatje afsluit met ‘Any questions?’



Vannacht ontdekte ik nog een kanshebber voor de titel: Pat Huerta. Na slechts drie partijen als amateurbokser werd hij prof. In zijn eerste partij trad hij aan tegen Robert Bailey. Ziehier de professionele boksloopbaan van Pat ‘Woest en Ledig’ Huerta:



Zou het te maken hebben met hun kapsels?

Kandidaat Kwisthout over de identificatieplicht

Naar aanleiding van dit stukje over de stembusperikelen van Kortsluiting-Groningen afgelopen donderdag, stelde René de vraag: “wat zou Johan Kwisthout hier zelf van vinden?” Ik beloofde hem om het aan Johan te vragen. Hier zijn reactie:

Beste Karel,

je vraagt me te reageren op de berichten op je blog over het stemmen en de identificatieplicht. Allereerst dank voor je voornemen op om mij te stemmen. In tegenstelling tot Joe Higgins zal ik geen zetel halen in het Europees Parlement, maar een significant aantal voorkeursstemmen voor een revolutionair socialist is altijd een mooi signaal.

Nu inhoudelijk. Het systeem met stempassen heeft, ten opzichte van het oude systeem met oproepingskaarten, een voordeel en diverse nadelen. Het voordeel is dat een kiezer kan stemmen in een stembureau naar keuze in zijn of haar gemeente en daarmee dus gefaciliteerd wordt. Nadeel is, dat de kiezer niet zonder (verloren gegane) stempas kan gaan stemmen, én dat het systeem niet waterdicht is en het ronselen van stemmen mogelijk maakt. Om dit onmogelijk te maken is de legitimatieplicht ingevoerd. Omdat er geen registratie van kiezers is op de stemdistricten, zou je niet alleen met je eigen pas kunnen stemmen, maar ook met die van anderen die qua geslacht en leeftijd in ieder geval enigszins in de buurt komen. Natuurlijk niet allemaal in hetzelfde stembureau (alhoewel mensen daar ook afgewisseld worden), maar je had zonder problemen 20 stempassen kunnen verzamelen - of ontvreemden - en 20 stemmen uit kunnen brengen in Groningen. Iedere keer 1 voor jezelf en 2 machtigingen. Dat probleem was er natuurlijk ook met de oude oproepingskaarten, alleen was het daar wat minder nadrukkelijk aanwezig omdat je verplicht was in het op de kaart genoemde district te stemmen.

Om dit probleem te dichten is de legitimatieplicht ingevoerd. Vroeger was het een recht van de voorzitter van het stembureau om kiezers om hun legitimatie te vragen en hen bij weigering hun stemrecht te onthouden. Nu is het de plicht van de voorzitter om dit te doen. In ieder geval is hier enige willekeur weggenomen.

Dan speelt de vraag wat erger is: een mogelijkheid tot fraude openlaten, of een legitimatieplicht hanteren. Ik constateer ten eerste dat die fraudemogelijkheid al eerder aanwezig was, en dit geen reden vormde om legitimatie te eisen; ten tweede dat ook met legitimatieplicht fraude/ronselen nog steeds op allerlei manieren mogelijk is (bijvoorbeeld met volmachten); ten derde dat de bekende gevallen van fraude bij de verkiezingen van 2006 betrekking hadden op fraude van een stembureaulid wat er op enigerlij wijze in slaagde om iedereen op hemzelf te laten stemmen. Ten laatste zij opgemerkt dat het handmatig tellen waarschijnlijk meer fouten heeft geïntroduceerd als door fraude het geval is geweest. Kortom, hier is een verplichting ingevoerd die iedere redelijke grondslag mist.

Het enige positieve wat ik hieruit kan halen is dat niet alleen 'krakers, autonomen en ander langharig werkschuw tuig' de l*l zijn, maar dat ook de snelle commerciële jongen strak in het pak zich moeten legitimeren. Stembureauleden zijn doorgaans zelfs nog plichtsgetrouw genoeg om hun eigen partner om legitimatie te vragen.

In het onderhavige geval had ikzelf waarschijnlijk meer waarde gehecht aan mijn stemrecht dan aan de wens mij niet te legitimeren, maar ik vind het toch interessant dat je de zaak hoog op speelt. Daarnaast is het een interessante casus om te bekijken of de in de wet opgenomen legitimatieplicht niet strijdig is met Europese wetgeving met betrekking tot stemrecht. Ik ben benieuwd!

mkg
Johan

Vizie

Geïsoleerd

Zie: poë

Stijve kop

‘Wat heb jij soms toch ook een stijve kop,’ zei één van mijn collega’s gisteren toen ik vertelde geweigerd te hebben om me te legitimeren in het stembureau.
En een stijve kop heb ik inderdaad. Dus belde ik zojuist de politie.
Een vriendelijke vrouwenstem zei: ‘Regiopolitie Groningen, u spreekt met Van der (...), waarmee kan ik u van dienst zijn?’
‘Ik wil graag aangifte doen van onrechtmatige ontneming van het stemrecht, en ik vroeg me af of dat telefonisch of via het internet kan, of dat ik daarvoor naar het politiebureau moet.’
‘O, dat moet ik even overleggen. Daarop kan ik u niet onmiddellijk een antwoord geven, moet ik eerlijk toegeven.’
Ik werd even “in de wacht gezet” zoals wij telefonisten dat noemen.
‘Kunt u misschien nader toelichten hoe u het stemrecht is ontnomen?’
Ik stak dit verhaal af, en noemde ook duidelijk de reden van mijn weigering: dat het naar mijn mening gaat om omkering van de bewijslast.
‘En u bleef weigeren om zich te legitimeren.’
‘Ja, ik bleef in mijn weigering volharden. En toen mocht ik niet stemmen.’
‘Maar dat was de afspraak deze keer.’
‘Ja, maar volgens mij is dat in strijd met de grondwet.’
‘In strijd met de grondwet zelfs. Ik heb hier een collega naast me staan, die luistert nu even mee, en die schudt toch echt haar hoofd.’
‘Naar mijn overtuiging is dat wel zo, en ik wil dat graag voorleggen aan de rechter. Maar daarvoor moet ik wel eerst aangifte doen van onrechtmatige ontneming van het stemrecht.’
Ik word weer even in de wacht gezet voor verder overleg.
‘Meneer Ten Haaf, bedankt voor het wachten. Nee, wij doen daar niets mee. We raden u aan om naar het Juridisch Loket te gaan, dat is een gratis voorziening, en de zaak daar te bespreken. Dat is heel gemakkelijk te vinden op internet, en als u daar uw postcode invoert dan krijgt u het adres en telefoonnummer van het dichtstbijzijnde bureau.’
‘Prima, dan ga ik dat proberen. Dank voor de informatie.’
‘Ik wens u succes.’
‘Dank u wel mevrouw Van der (...).’

Ook bij het Juridisch Loket wordt de telefoon beantwoord door een vriendelijke vrouw. Ik vertel dat de politie geen aangifte wil opnemen, maar dat ik de zaak wel graag voor de rechter wil brengen.
‘Dan zult u er een civielrechtelijke zaak van moeten maken. Of het kans van slagen heeft kan ik zo gauw niet zeggen, want dit is de eerste keer dat ik hiermee te maken krijg.’
‘Het is ook nieuw natuurlijk.’
‘Ja, het is nieuw.’
Ik maak een afspraak voor volgende week dinsdag. ‘Dan zal mijn collega bekijken of het zin heeft.’

Wordt vervolgd. En in de tussentijd gaan we over tot de poëzie van de dag.

Naar het stembureau

Zojuist naar het stembureau getogen, in de school bij mij om de hoek. Ik wilde mijn stem uitbrengen op kandidaat nummer 16 van lijst nummer 5: Johan Kwisthout, een revolutionair-socialist uit Breda.
Helaas: toen ik zei principiële bezwaren te hebben tegen het mij moeten legitimeren alvorens te kunnen stemmen, kreeg ik mijn stempas retour - in plaats van dat mij het stembiljet werd overhandigd. De heren van het stembureau vonden het erg vervelend, en hebben nog gekeken of er niet toch een manier was dat ik zou kunnen stemmen zonder mij te legitimeren. Terwijl één van de mannen telefonisch contact had met de “back office”, waarbij hij mededeelde dat twee van de drie medewerkers van het stembureau ervoor instonden dat het mijn stempas was die ik bij me droeg, wees een andere medewerker mij erop dat ik natuurlijk wel iemand anders kon machtigen om voor mij te stemmen – hij meldde mij dit conform de verkiezingsnieuwsbrief van het ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties waarin staat dat kiezers die zich zonder identiteitsbewijs op het stembureau melden, op “nadrukkelijk verzoek van de Tweede Kamer”, erop dienen “gewezen te worden dat zij toch kunnen stemmen, namelijk door het verlenen van een onderhandse volmacht aan een andere kiezer.”
Ondanks alle moeite die voor mij gedaan werd, ben ik uiteindelijk toch onverrichter zake heengezonden. Voor de eerste maal sinds ik stemgerechtigd ben, heb ik mijn stem niet uitgebracht – niet omdat ik dat niet wilde, maar omdat het me werd belet.
Wordt vervolgd. Dat beloof ik.

Na een wat narrig verslag (twee maanden terug) kan ik thans mijn opluchting uitspreken over de ‘actuele conditie’ van de Rotterdamse Dichtclub. Waar ik de vorige keer mijn verbazing uitsprak over de aan desinteresse grenzende slordigheid waarmee sommige poëten hun eigen werk benaderen (en het ontbreken van enig corrigerend optreden vanuit de kring der collega’s), zag ik bij allen dit keer gezonde ‘zin’ om het eigen werk café De Schouw in te slingeren.

Lees op Seksloos de hele opluchting van Hans van Willigenburg.

Heftig

Je bent niet echt in Rotterdam geweest wanneer je De Hef niet hebt gezien. De beroemde brug is inmiddels niet meer in gebruik, maar torent gelukkig nog wel als een prachtig industrieel monument hoog uit boven de Maas. De mare wil, dat de naam De Hef afkomstig is uit de koker van C.B. Vaandrager, die door de Kortsluiting-redactie eensgezind wordt beschouwd als één der grootste Nederlandse dichters ooit; de officiële naam van de hefbrug luidt Koningshavenbrug.

Dat veel Rotterdamse dichters De Hef bezongen hebben, is niet meer dan logisch. In 2000 verscheen de fraai vormgegeven, met prachtige foto’s van samenstelster Hansje de Reuver verluchtigde poëziebloemlezing Hé, de Hef. Een kranige brug bij de Rotterdamse uitgeverij Duo/Duo. In dit prachtboek staat onder andere een niet eerder gepubliceerd gedicht van de inmiddels verscheiden en vrijwel vergeten schrijver A. Moonen, dat het verdient om gelezen te worden door meer mensen dan de 1250 bezitters van genoemde uitgave – dus:

Onlangs trof ik in de bundel Rijm en onrijm Rotterdam (Rotterdamse Kunststichting, 1980), van de reeds bij leven vergeten dichter D. Kornet, een prachtpoëem over De Hef, dat niet werd opgenomen in bovengenoemde bloemlezing van Hansje de Reuver. Wij nemen het hier wel op; – voor de liefhebbers van “Rotterdamse poëzie”:

Het dikste deel

Veel later dan de bedoeling was, maar hij is nu dan toch eindelijk verschenen: Lessen van Oktober, het negende en vooralsnog dikste boek (300 pp.) in de Nederlandstalige Trotski Bibliotheek, waarmee de serie nu voor een derde voltooid is. Wie weten wil welke teksten er in NTB 22 werden opgenomen, hij of zij klikke hier.

Inmiddels is een begin gemaakt met de vormgeving van deel 19, Overgangsprogramma, met de publicatie waarvan het aantal verschenen delen van de NTB onomkeerbaar in de dubbele cijfers zal zijn beland.

En de samensteller, hij stelde voort.

Zondag in Oeverloos

Roel Bentz van den Berg, de essayist die volgens Joost Zwagerman schrijft "alsof zijn leven er van afhangt", is zondagavond te gast in Oeverloos. Aanleiding is zijn nieuwe essaybundel Engelen in Regenjas. Over Dylan, Springsteen, The Black Keys, oude jeugdvriendinnen en de zoektocht naar de soul van de wereld, daarover gaat het zondagavond in Oeverloos.

Oeverloos, de wekelijkse radiotalkshow van Kink FM met poëzie van Daniël Dee en Rick de Leeuw, hoor je iedere zondagavond tussen 19 en 21 uur.

Rutte en zijn Wouter Bos-gedraai over de holocaust

Volgens mij heeft de holocaust nooit plaatsgevonden. Alle Duitsers waren gewoon van 1939 tot en met 1945 op vakantie.



Maar wat ik niet snap: waarom zouden we wel de holocaust mogen ontkennen, maar is het aanbrengen van een symbool op een vvd-poster 'schandalig en onacceptabel.'

De ketting

Vanavond na achten praat Jeroen van Kan met de dichters Chrétien Breukers en Daniël Dee over 'De ketting', een initiatief van Daniël Dee waarbij dichters in dichtvorm op elkaar reageren. De resultaten van 'De ketting' zijn wekelijks in De Avonden op radio 6 te horen.

Uit de oude doos, toen we nog jong en woest aantrekkelijk waren...

... en we het geld niet nodig hadden .

Literaire Trotski Quiz (32)

Dat was te verwachten natuurlijk: de man die erg vaak het goede antwoord inzendt had dit keer de opgave geleverd en kon dus zelf niet meedoen, met als gevolg geen inzendingen – zelfs geen foute. De oplossing luidt: Hans van Straten – De omgevallen boekenkast (Arbeiderspers, Amsterdam 1987), p. 113.
Onderstaande tekst werd gevonden door de Kortsluiting-redactie zelve, dus iedereen – uitgezonderd één Kortsluiting-redacteur – kan en mag inzenden. Beste lezer, doe je best!

De quiz:
1. welke journalist en romancier schreef onderstaande zinnen; en
2. aan welk oorspronkelijk Nederlandstalig werk werden deze alinea’s ontleend?

Onze landelijk scholingssecretaris Fritjof Tichelman was wellicht wat aan de ingewikkelde kant. Dat kwam omdat deze Leidse historicus zo ongelooflijk veel wist en in zijn formuleringen zo precies mogelijk wilde zijn. Daar kwam bij dat hij de wat duistere trotskistische terminologie hanteerde. Want ook Fritjof werd lid van de Vierde Internationale. Fritjof zou bijvoorbeeld wanneer het ging om de nederlaag van de communisten in Indonesië spreken van een verzande revolutie ‘waarbij door een intelligente bonapartistische leiding een kunstmatige pseudorevolutionaire koortsatmosfeer is gaande gehouden met enkele uiterlijke kenmerken van revolutie, zonder enige wezenlijke inhoud voor de massa’s.’
(…)
Ik herinner me een Politeia-weekeinde in Lage Vuursche. Het was een zware dag geweest, want kameraad Tichelman had een lange inleiding gehouden over een geografisch ver verwijderd gebied. Ook de avondzitting met discussie was uitgelopen. Om half twaalf lag eindelijk iedereen uitgeput in bed. Een van de kameraden bracht het gesprek – kleine opluchting na die naderende wereldrevolutie – op de Ollie B. Bommelstrip in het Algemeen Handelsblad. Hij beging de blunder iets positiefs te zeggen over Tom Poes. Fritjof Tichelman die al tegen zijn eerste slaap aanlag, veerde omhoog: ‘Tom Poes? Tom Poes? Dat is een fantasieloos kleinburgerlijk mannetje.’

In the eye of the beholder

Zojuist een stuitende column gelezen. Ik kan er niet over uit. Wie schrijft nu zoiets. Waarom 'simple as that' en niet gewoon 'makkelijk zat'? Waarom 'safe haven' in plaats van 'veilige haven'? Wat een belabberd taalgebruik. En waarom het Engels in cursief? Frank Verhoef, shame on you.

Van rukken word je doof

Soms lijkt doof zijn de beste optie, dan had ik bepaalde betutteling niet hoeven aanhoren.

Wat is het volgende dat we gaan verbieden? Dansen uit de heupen? Elektrisch versterkte instrumenten? Waarom niet direct alle discotheken verbieden?

sex?

ut wordt pas wat met k’s

Tjuup!

Een goede tukker is geen motherfucker! Tjuup!, de nieuwe plaat van André Manuel & De Ketterse Fanfare is een moederneukend goed rockalbum. En wie dat niet vindt mag van mijn part dood vallen. Zo. Luister de plaat zelf op de luisterpaal en geef me gelijk.

De Roode Draad (5)

Het heeft even geduurd, maar daar zijn we weer met een socialistisch gedicht. Ditmaal een vers van de Rotterdamse arbeider-dichter Pierre van Vollenhoven (1927). Hij debuteerde in 1972 met de bundel M'n woord een wapen tot verweer. Gedichten uit de arbeidswereld. Eigenlijk was het een halve bundel: de andere helft van het boek werd gevuld door Wim de Vries. Na zijn debuut ging het enige tijd wat minder met Van Vollenhoven. Uit een artikel van Joris van Casteren:

Van Vollenhoven vond zijn literaire kompanen niet in salons maar in Rotterdamse uitspanningen. Boven het borrelglas leerde hij Jules Deelder, Riekus Waskowsky, Frans Vogel, Cor Vaandrager en Manuel Kneepkens kennen. Bij café Anna aan de Binnenweg. ‘Ik werd niet echt geaccepteerd, was veel te veel een anarchist.’
Van Vollenhoven raakte stevig aan de drank. “De werking van de ingenomen tabletten met een hoeveelheid cognac voelde hij door zijn bonzende hoofd suizen als een vlucht in brand gestoken kakkerlakken”, noteerde hij in een dagboek op zijn “22205ste levensdag”. Een tijdlang sliep hij in portieken en bedelde om geld.

Hij krabbelde op en in 1978 verscheen bij de Rotterdamse uitgever Futile 20 teksten in beton, zijn tweede bundel – op groot formaat (zo groot dat het niet in de redactiescanner past, wat de reden is waarom er hierboven een hele slechte foto van het voorplat prijkt). Later verschenen nog Epos van een arbeider (Futile, 1980), Arbeider, gastarbeider, lastarbeider (Futile, 1981), Jaag de vrede na (De Geus, 1981), Samen over leven [met Beb Hofland] (Futile, 1984), en een bundeling van twintig “straatgedichten”, van welk boek wij de titel niet weten (Uitgeverij Rotterdams Persagentschap, 1990).
Is het nu tijd voor het – titelloze – gedicht waarom het in dit blogje allemaal begonnen is.

zolang er nog mensen zijn
die de arbeiders op hun tenen laten lopen
zijn al die grote plannen
over een heilstaat op aarde
maar woorden in de lucht
als het om hogere lonen gaat
zeggen ze:
heeft het volk nou nooit genoeg
in het beslissende ogenblik
over de afbraak van een krottenwijk
zoeken de studenten hun bed op
om een roes uit te slapen
Op hen is geen staat te maken.
de salondichters lezen hun werk voor
aan de dame’s met spataderen
maar als de revolutie uitbreekt
sluiten ze hun gordijnen
en vegen het angstzweet weg
met een geparfumeerde zakdoek.
En die kleinburgerlijke misdadigers
uit de villawijken;
als hun strontput verstopt is
dan geven ze de arbeiders
nog geen glas water na hun werk.
Door deze mensen lijdt
de maatschappij schipbreuk
de heilstaat op aarde
woorden in de lucht
arbeiders op hun tenen


[Pierre van Vollenhoven – 20 teksten in beton (Futile, [Rotterdam] 1978), p. [17].]