Ideële reclame

Of geëngageerde visuele poëzie?
Wat het ook zij: bovenstaand T-shirt is te bestellen in de maten S / M / L / XL / XXL, door overschrijving van €19,75 (dat is inclusief verzendkosten) naar bankrekeningnummer 355981904 t.n.v. H. Hoogenboom, onder vermelding van: "T-shirt 1" + de gewenste maat + naam & adres.

Geen luiheid

Dit is een beetje een saai blog, de laatste tijd. Dat komt zo: de redactie is momenteel razend druk met het afronden van twee dichtbundels, een roman, een verhalenbundel en een bloemlezing concrete en visuele poëzie; naast dit alles werkt de voltallige redactie aan een gezamenlijk boekproject waarover nu nog geen nadere details naar buiten gebracht kunnen worden.
Vergeef ons de betrekkelijke blogstilte; het komende jaar zult u meer van ons lezen kunnen dan u lief is.
Laten we nu zien waar een deel van de redactie zich terugtrekt ter ontspanning in deze arbeidzame tijden – want ondanks de drukte moeten we natuurlijk wel gedane beloftes inlossen, dus hier wat impressies van de inmiddels bekoorlijk bloeiende tuin bij het zomerverblijf van de Groninger redactie:

Literaire Trotski Quiz (33)

De voorgaande opgave bleek nogal eenvoudig – binnen no time was de juiste oplossing binnen. Maar dat mocht ook wel weer een keer, want de twee daaraan voorafgaande vragen werden met in totaal slechts één poging beantwoord, zo moeilijk waren ze.
Dit keer weer een volgens ons redelijk gemakkelijke quiz.

De vragen:
1. welke literator schreef onderstaande passage; en
2. aan welk oorspronkelijk Nederlandstalig werk werd deze alinea ontleend?

Tijdens een collecte voor de Vietcong was er een man naar me toe gekomen die het revolutionaire bedrag van een kwartje in mijn collectebus stopte en zich daarna bekendmaakte als de persattaché van de russische ambassade. Hij vroeg of hij eens langs mocht komen en ik zei dat ik daar geen bezwaar tegen had. Ik dacht, dat is zomaar een frase, dat doet hij nooit. Maar na een paar maanden belde hij me op en we maakten een afspraak. Hij kwam aan met een fles russian vodka, de goeie, Moskovskaya, en een grammofoonplaat van Scriabin, symphony no. 3, ‘The Divine Poem’, was onberispelijk gekleed als een spion uit een James Bondfilm, sprak griezelig goed nederlands en droeg een zwartlederen diplomatenkoffertje zo onopvallend met zich mee, alsof het aan zijn demi-saison gekleefd zat, dat ik me pas veel later afvroeg waarom hij die plaat en die fles drank er niet in had en wat er wel uit mocht komen. Niets. Er zat kennelijk iets in dat het daglicht niet kon verdragen. En dat bleek. Want toen Voske de deur met een krachtige zwaai opensprong, wat hem een kleine maar heftige schrikreactie bezorgde die hij verdacht snel onder controle had, liep ze meteen op het koffertje af zoals ze altijd deed als er vrouwen met tassen bij me op bezoek waren. (Voor dieren geldt kennelijk het verbod niet dat je in geen geval de tas van een dame mag besnuffelen.) Maar toen ze er een paar meter van verwijderd was beef ze ineens stokstijf staan alsof ze bij toverslag in de Nijldelta gemummificeerd was. Alleen haar oren spitsten zich. Zo bleef ze een hele poos luisteren naar het draaien van een bandrecorder die zich daar in het binnenste van het zwarte leder moest bevinden, toen tilde ze haar rechtervoorpoot op en trilde ermee zoals ze altijd deed als ze haar onbehagen wilde uitdrukken. Met een hoge rug liep ze weg en bleef de hele verdere avond op veilige afstand, met vervreemde kologen, van de russische persattaché naar het diplomatenkoffertje zitten kijken. Van tijd tot tijd keek hij bevreesd naar de kat alsof hij vermoedde dat de geest van Trotski in haar gevaren was. En terwijl hij erover sprak dat er zoveel negatieve kritiek op Rusland in de pers kwam en of ik niet eens een reis door zijn onmetelijke steppenland wilde maken om er daarna wat onbevooroordeelder over te schrijven, merkte hij op dat hij katten onbehaaglijke dieren vond. Ze konden je zo ondoorgrondelijk zitten aankijken dat het eng was. En dat moet het ook wel voor hem geweest zijn, want het was puur Edgar Allan Poe tegen de KGB.

De Hoofdpersoon naar de uitgever

Nu de Kortsluiting-redactie het unaniem erg druk heeft – deadline volgt op deadline – leek het ons een goed idee om hier maar weer een fragment te publiceren uit de ons ter beoordeling voorgelegde roman De Hoofdpersoon, geschreven door Laura Scheer-Oldeheuvel. De schrijfster, wier hoofd dit blogje fotogeniek siert en wier Hoofdpersoon een ik-figuur is van het mannelijk geslacht, heeft ons te kennen gegeven dat het typoscript van haar debuutroman binnen twee weken zal worden ingeleverd bij uitgever Anton Scheepstra – de auteur hoopt dat haar eersteling volgend voorjaar in de winkel zal liggen. De nu volgende alinea’s zijn afkomstig uit hoofdstuk vijf: “Geheime Diensten”.

Afgelopen weekend moest ik optreden in Amsterdam, tijdens een Erotic Poetry Night – jawel. Terwijl ik, pilsje in de knuist, zat na te genieten van mijn succesvolle voordracht werd ik opeens verjaagd van mijn plekje aan de bar. Ik moest plaats maken voor een female act. Het bleek te gaan om een juffrouw die zich, al kronkelend rond een paal, staande op de toog, langzaam van haar kleding ontdeed. Op zich kan dat best een aangenaam gezicht zijn natuurlijk, maar deze strippende paaldanseres kwam op in een roze jurkje dat mij onmiddellijk deed denken aan een meisje van nog geen tien jaar - een enorme lolly in haar mond had niet misstaan. En daar begrijp ik dus niets van: waarom is dat toch, die kinderachtige verkleedpartijen van sekswerksters – moet dat onschuld suggereren? Dat is dan prima gelukt bij mij: dankzij haar outfit had er ik subiet geen behoefte meer aan om haar naakt te zien; kinderen en lust zijn wat mij betreft twee volstrekt van elkaar losstaande grootheden (ze zijn volkomen incompatibel, zoals dat in modern Nederlands heet).
De begeleider van de paaldanseres, laat ik vriendelijk zijn en hem haar manager noemen, was een wandelende karikatuur van zijn beroepsgroep: middelbaar van leeftijd, witte schapenkrulletjes op het hoofd, T-shirt in de broek zodat zijn vette bierbuik goed uitkwam, slobberige spijkerbroek rond de oude hangkont en natuurlijk een bij zijn outfit (maar waarbij niet?) volkomen misstaande brede gouden schakelarmband. Op de borst van deze meneer prijkte het woord Chick. En toen viel alles opeens op zijn plaats: de oprichter van het betreffende pornotijdschrift heeft immers jaren in de bak gezeten wegens het verkrachten van zijn minderjarige dochter (of dochters, daar wil ik vanaf zijn). De bewijsvoering was rond in een vloek en een zucht: hij publiceerde foto’s van de gewelddaad in zijn ranzige blaadje. Tot mijn genoegen kan ik je melden dat de man, volkomen berooid en fascist geworden, uiteindelijk verzopen is in een Amsterdamse gracht. Een ander, wel bonafide (voorzover dat kan als zakenman), die rijk geworden is dankzij de “seksuele revolutie” in de jaren zestig van de vorige eeuw is de oprichter van Candy, Peter J. Muller. Misschien ken je hem: alvorens genoemd seksblad op te richten, zette hij enkele voorzichtige schreden op het pad van de literatuur. In zijn inmiddels onvindbare boekje De Verwekkers staan, naast verhalen, een paar niet onaardige gedichten – ik zal er één voor je overnemen:

Ik ken maar weinig provo’s
die ook lang haar van binnen hebben

Poetry herstelt oude Rotterdam-traditie

Het protest van vorig jaar heeft effect gehad: het Poetry International Festival Rotterdam herstelt een oude traditie. Op de vooravond van de veertigste editie van het poëziefestijn in de Rotterdamse Schouwburg is er na jaren van afwezigheid weer een Rotterdams voorprogramma om de banden met de Maasstad te benadrukken. Lees hier het hele AD-artikel.

Matters en matjes

Je moet wat, wanneer het tijdens de nachtdienst niet erg druk is. Ik ging op zoek naar de slechtste profbokser. Door Henk Landkroon, liefhebber van de pugilistiek, was ik al eens gewezen op de uiterst korte profcarrière van Brian Sutherland, die in zijn eerste en tevens laatste partij aantrad tegen Kenny Rainford. Let er ook even op hoe beleefd Brian reageert wanneer de scheidsrechter zijn obligate praatje afsluit met ‘Any questions?’



Vannacht ontdekte ik nog een kanshebber voor de titel: Pat Huerta. Na slechts drie partijen als amateurbokser werd hij prof. In zijn eerste partij trad hij aan tegen Robert Bailey. Ziehier de professionele boksloopbaan van Pat ‘Woest en Ledig’ Huerta:



Zou het te maken hebben met hun kapsels?

Kandidaat Kwisthout over de identificatieplicht

Naar aanleiding van dit stukje over de stembusperikelen van Kortsluiting-Groningen afgelopen donderdag, stelde René de vraag: “wat zou Johan Kwisthout hier zelf van vinden?” Ik beloofde hem om het aan Johan te vragen. Hier zijn reactie:

Beste Karel,

je vraagt me te reageren op de berichten op je blog over het stemmen en de identificatieplicht. Allereerst dank voor je voornemen op om mij te stemmen. In tegenstelling tot Joe Higgins zal ik geen zetel halen in het Europees Parlement, maar een significant aantal voorkeursstemmen voor een revolutionair socialist is altijd een mooi signaal.

Nu inhoudelijk. Het systeem met stempassen heeft, ten opzichte van het oude systeem met oproepingskaarten, een voordeel en diverse nadelen. Het voordeel is dat een kiezer kan stemmen in een stembureau naar keuze in zijn of haar gemeente en daarmee dus gefaciliteerd wordt. Nadeel is, dat de kiezer niet zonder (verloren gegane) stempas kan gaan stemmen, én dat het systeem niet waterdicht is en het ronselen van stemmen mogelijk maakt. Om dit onmogelijk te maken is de legitimatieplicht ingevoerd. Omdat er geen registratie van kiezers is op de stemdistricten, zou je niet alleen met je eigen pas kunnen stemmen, maar ook met die van anderen die qua geslacht en leeftijd in ieder geval enigszins in de buurt komen. Natuurlijk niet allemaal in hetzelfde stembureau (alhoewel mensen daar ook afgewisseld worden), maar je had zonder problemen 20 stempassen kunnen verzamelen - of ontvreemden - en 20 stemmen uit kunnen brengen in Groningen. Iedere keer 1 voor jezelf en 2 machtigingen. Dat probleem was er natuurlijk ook met de oude oproepingskaarten, alleen was het daar wat minder nadrukkelijk aanwezig omdat je verplicht was in het op de kaart genoemde district te stemmen.

Om dit probleem te dichten is de legitimatieplicht ingevoerd. Vroeger was het een recht van de voorzitter van het stembureau om kiezers om hun legitimatie te vragen en hen bij weigering hun stemrecht te onthouden. Nu is het de plicht van de voorzitter om dit te doen. In ieder geval is hier enige willekeur weggenomen.

Dan speelt de vraag wat erger is: een mogelijkheid tot fraude openlaten, of een legitimatieplicht hanteren. Ik constateer ten eerste dat die fraudemogelijkheid al eerder aanwezig was, en dit geen reden vormde om legitimatie te eisen; ten tweede dat ook met legitimatieplicht fraude/ronselen nog steeds op allerlei manieren mogelijk is (bijvoorbeeld met volmachten); ten derde dat de bekende gevallen van fraude bij de verkiezingen van 2006 betrekking hadden op fraude van een stembureaulid wat er op enigerlij wijze in slaagde om iedereen op hemzelf te laten stemmen. Ten laatste zij opgemerkt dat het handmatig tellen waarschijnlijk meer fouten heeft geïntroduceerd als door fraude het geval is geweest. Kortom, hier is een verplichting ingevoerd die iedere redelijke grondslag mist.

Het enige positieve wat ik hieruit kan halen is dat niet alleen 'krakers, autonomen en ander langharig werkschuw tuig' de l*l zijn, maar dat ook de snelle commerciële jongen strak in het pak zich moeten legitimeren. Stembureauleden zijn doorgaans zelfs nog plichtsgetrouw genoeg om hun eigen partner om legitimatie te vragen.

In het onderhavige geval had ikzelf waarschijnlijk meer waarde gehecht aan mijn stemrecht dan aan de wens mij niet te legitimeren, maar ik vind het toch interessant dat je de zaak hoog op speelt. Daarnaast is het een interessante casus om te bekijken of de in de wet opgenomen legitimatieplicht niet strijdig is met Europese wetgeving met betrekking tot stemrecht. Ik ben benieuwd!

mkg
Johan

Vizie

Geïsoleerd

Zie: poë

Stijve kop

‘Wat heb jij soms toch ook een stijve kop,’ zei één van mijn collega’s gisteren toen ik vertelde geweigerd te hebben om me te legitimeren in het stembureau.
En een stijve kop heb ik inderdaad. Dus belde ik zojuist de politie.
Een vriendelijke vrouwenstem zei: ‘Regiopolitie Groningen, u spreekt met Van der (...), waarmee kan ik u van dienst zijn?’
‘Ik wil graag aangifte doen van onrechtmatige ontneming van het stemrecht, en ik vroeg me af of dat telefonisch of via het internet kan, of dat ik daarvoor naar het politiebureau moet.’
‘O, dat moet ik even overleggen. Daarop kan ik u niet onmiddellijk een antwoord geven, moet ik eerlijk toegeven.’
Ik werd even “in de wacht gezet” zoals wij telefonisten dat noemen.
‘Kunt u misschien nader toelichten hoe u het stemrecht is ontnomen?’
Ik stak dit verhaal af, en noemde ook duidelijk de reden van mijn weigering: dat het naar mijn mening gaat om omkering van de bewijslast.
‘En u bleef weigeren om zich te legitimeren.’
‘Ja, ik bleef in mijn weigering volharden. En toen mocht ik niet stemmen.’
‘Maar dat was de afspraak deze keer.’
‘Ja, maar volgens mij is dat in strijd met de grondwet.’
‘In strijd met de grondwet zelfs. Ik heb hier een collega naast me staan, die luistert nu even mee, en die schudt toch echt haar hoofd.’
‘Naar mijn overtuiging is dat wel zo, en ik wil dat graag voorleggen aan de rechter. Maar daarvoor moet ik wel eerst aangifte doen van onrechtmatige ontneming van het stemrecht.’
Ik word weer even in de wacht gezet voor verder overleg.
‘Meneer Ten Haaf, bedankt voor het wachten. Nee, wij doen daar niets mee. We raden u aan om naar het Juridisch Loket te gaan, dat is een gratis voorziening, en de zaak daar te bespreken. Dat is heel gemakkelijk te vinden op internet, en als u daar uw postcode invoert dan krijgt u het adres en telefoonnummer van het dichtstbijzijnde bureau.’
‘Prima, dan ga ik dat proberen. Dank voor de informatie.’
‘Ik wens u succes.’
‘Dank u wel mevrouw Van der (...).’

Ook bij het Juridisch Loket wordt de telefoon beantwoord door een vriendelijke vrouw. Ik vertel dat de politie geen aangifte wil opnemen, maar dat ik de zaak wel graag voor de rechter wil brengen.
‘Dan zult u er een civielrechtelijke zaak van moeten maken. Of het kans van slagen heeft kan ik zo gauw niet zeggen, want dit is de eerste keer dat ik hiermee te maken krijg.’
‘Het is ook nieuw natuurlijk.’
‘Ja, het is nieuw.’
Ik maak een afspraak voor volgende week dinsdag. ‘Dan zal mijn collega bekijken of het zin heeft.’

Wordt vervolgd. En in de tussentijd gaan we over tot de poëzie van de dag.

Naar het stembureau

Zojuist naar het stembureau getogen, in de school bij mij om de hoek. Ik wilde mijn stem uitbrengen op kandidaat nummer 16 van lijst nummer 5: Johan Kwisthout, een revolutionair-socialist uit Breda.
Helaas: toen ik zei principiële bezwaren te hebben tegen het mij moeten legitimeren alvorens te kunnen stemmen, kreeg ik mijn stempas retour - in plaats van dat mij het stembiljet werd overhandigd. De heren van het stembureau vonden het erg vervelend, en hebben nog gekeken of er niet toch een manier was dat ik zou kunnen stemmen zonder mij te legitimeren. Terwijl één van de mannen telefonisch contact had met de “back office”, waarbij hij mededeelde dat twee van de drie medewerkers van het stembureau ervoor instonden dat het mijn stempas was die ik bij me droeg, wees een andere medewerker mij erop dat ik natuurlijk wel iemand anders kon machtigen om voor mij te stemmen – hij meldde mij dit conform de verkiezingsnieuwsbrief van het ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties waarin staat dat kiezers die zich zonder identiteitsbewijs op het stembureau melden, op “nadrukkelijk verzoek van de Tweede Kamer”, erop dienen “gewezen te worden dat zij toch kunnen stemmen, namelijk door het verlenen van een onderhandse volmacht aan een andere kiezer.”
Ondanks alle moeite die voor mij gedaan werd, ben ik uiteindelijk toch onverrichter zake heengezonden. Voor de eerste maal sinds ik stemgerechtigd ben, heb ik mijn stem niet uitgebracht – niet omdat ik dat niet wilde, maar omdat het me werd belet.
Wordt vervolgd. Dat beloof ik.

Na een wat narrig verslag (twee maanden terug) kan ik thans mijn opluchting uitspreken over de ‘actuele conditie’ van de Rotterdamse Dichtclub. Waar ik de vorige keer mijn verbazing uitsprak over de aan desinteresse grenzende slordigheid waarmee sommige poëten hun eigen werk benaderen (en het ontbreken van enig corrigerend optreden vanuit de kring der collega’s), zag ik bij allen dit keer gezonde ‘zin’ om het eigen werk café De Schouw in te slingeren.

Lees op Seksloos de hele opluchting van Hans van Willigenburg.

Heftig

Je bent niet echt in Rotterdam geweest wanneer je De Hef niet hebt gezien. De beroemde brug is inmiddels niet meer in gebruik, maar torent gelukkig nog wel als een prachtig industrieel monument hoog uit boven de Maas. De mare wil, dat de naam De Hef afkomstig is uit de koker van C.B. Vaandrager, die door de Kortsluiting-redactie eensgezind wordt beschouwd als één der grootste Nederlandse dichters ooit; de officiële naam van de hefbrug luidt Koningshavenbrug.

Dat veel Rotterdamse dichters De Hef bezongen hebben, is niet meer dan logisch. In 2000 verscheen de fraai vormgegeven, met prachtige foto’s van samenstelster Hansje de Reuver verluchtigde poëziebloemlezing Hé, de Hef. Een kranige brug bij de Rotterdamse uitgeverij Duo/Duo. In dit prachtboek staat onder andere een niet eerder gepubliceerd gedicht van de inmiddels verscheiden en vrijwel vergeten schrijver A. Moonen, dat het verdient om gelezen te worden door meer mensen dan de 1250 bezitters van genoemde uitgave – dus:

Onlangs trof ik in de bundel Rijm en onrijm Rotterdam (Rotterdamse Kunststichting, 1980), van de reeds bij leven vergeten dichter D. Kornet, een prachtpoëem over De Hef, dat niet werd opgenomen in bovengenoemde bloemlezing van Hansje de Reuver. Wij nemen het hier wel op; – voor de liefhebbers van “Rotterdamse poëzie”:

Het dikste deel

Veel later dan de bedoeling was, maar hij is nu dan toch eindelijk verschenen: Lessen van Oktober, het negende en vooralsnog dikste boek (300 pp.) in de Nederlandstalige Trotski Bibliotheek, waarmee de serie nu voor een derde voltooid is. Wie weten wil welke teksten er in NTB 22 werden opgenomen, hij of zij klikke hier.

Inmiddels is een begin gemaakt met de vormgeving van deel 19, Overgangsprogramma, met de publicatie waarvan het aantal verschenen delen van de NTB onomkeerbaar in de dubbele cijfers zal zijn beland.

En de samensteller, hij stelde voort.

Zondag in Oeverloos

Roel Bentz van den Berg, de essayist die volgens Joost Zwagerman schrijft "alsof zijn leven er van afhangt", is zondagavond te gast in Oeverloos. Aanleiding is zijn nieuwe essaybundel Engelen in Regenjas. Over Dylan, Springsteen, The Black Keys, oude jeugdvriendinnen en de zoektocht naar de soul van de wereld, daarover gaat het zondagavond in Oeverloos.

Oeverloos, de wekelijkse radiotalkshow van Kink FM met poëzie van Daniël Dee en Rick de Leeuw, hoor je iedere zondagavond tussen 19 en 21 uur.

Rutte en zijn Wouter Bos-gedraai over de holocaust

Volgens mij heeft de holocaust nooit plaatsgevonden. Alle Duitsers waren gewoon van 1939 tot en met 1945 op vakantie.



Maar wat ik niet snap: waarom zouden we wel de holocaust mogen ontkennen, maar is het aanbrengen van een symbool op een vvd-poster 'schandalig en onacceptabel.'

De ketting

Vanavond na achten praat Jeroen van Kan met de dichters Chrétien Breukers en Daniël Dee over 'De ketting', een initiatief van Daniël Dee waarbij dichters in dichtvorm op elkaar reageren. De resultaten van 'De ketting' zijn wekelijks in De Avonden op radio 6 te horen.

Uit de oude doos, toen we nog jong en woest aantrekkelijk waren...

... en we het geld niet nodig hadden .

Literaire Trotski Quiz (32)

Dat was te verwachten natuurlijk: de man die erg vaak het goede antwoord inzendt had dit keer de opgave geleverd en kon dus zelf niet meedoen, met als gevolg geen inzendingen – zelfs geen foute. De oplossing luidt: Hans van Straten – De omgevallen boekenkast (Arbeiderspers, Amsterdam 1987), p. 113.
Onderstaande tekst werd gevonden door de Kortsluiting-redactie zelve, dus iedereen – uitgezonderd één Kortsluiting-redacteur – kan en mag inzenden. Beste lezer, doe je best!

De quiz:
1. welke journalist en romancier schreef onderstaande zinnen; en
2. aan welk oorspronkelijk Nederlandstalig werk werden deze alinea’s ontleend?

Onze landelijk scholingssecretaris Fritjof Tichelman was wellicht wat aan de ingewikkelde kant. Dat kwam omdat deze Leidse historicus zo ongelooflijk veel wist en in zijn formuleringen zo precies mogelijk wilde zijn. Daar kwam bij dat hij de wat duistere trotskistische terminologie hanteerde. Want ook Fritjof werd lid van de Vierde Internationale. Fritjof zou bijvoorbeeld wanneer het ging om de nederlaag van de communisten in Indonesië spreken van een verzande revolutie ‘waarbij door een intelligente bonapartistische leiding een kunstmatige pseudorevolutionaire koortsatmosfeer is gaande gehouden met enkele uiterlijke kenmerken van revolutie, zonder enige wezenlijke inhoud voor de massa’s.’
(…)
Ik herinner me een Politeia-weekeinde in Lage Vuursche. Het was een zware dag geweest, want kameraad Tichelman had een lange inleiding gehouden over een geografisch ver verwijderd gebied. Ook de avondzitting met discussie was uitgelopen. Om half twaalf lag eindelijk iedereen uitgeput in bed. Een van de kameraden bracht het gesprek – kleine opluchting na die naderende wereldrevolutie – op de Ollie B. Bommelstrip in het Algemeen Handelsblad. Hij beging de blunder iets positiefs te zeggen over Tom Poes. Fritjof Tichelman die al tegen zijn eerste slaap aanlag, veerde omhoog: ‘Tom Poes? Tom Poes? Dat is een fantasieloos kleinburgerlijk mannetje.’

In the eye of the beholder

Zojuist een stuitende column gelezen. Ik kan er niet over uit. Wie schrijft nu zoiets. Waarom 'simple as that' en niet gewoon 'makkelijk zat'? Waarom 'safe haven' in plaats van 'veilige haven'? Wat een belabberd taalgebruik. En waarom het Engels in cursief? Frank Verhoef, shame on you.

Van rukken word je doof

Soms lijkt doof zijn de beste optie, dan had ik bepaalde betutteling niet hoeven aanhoren.

Wat is het volgende dat we gaan verbieden? Dansen uit de heupen? Elektrisch versterkte instrumenten? Waarom niet direct alle discotheken verbieden?

sex?

ut wordt pas wat met k’s

Tjuup!

Een goede tukker is geen motherfucker! Tjuup!, de nieuwe plaat van André Manuel & De Ketterse Fanfare is een moederneukend goed rockalbum. En wie dat niet vindt mag van mijn part dood vallen. Zo. Luister de plaat zelf op de luisterpaal en geef me gelijk.

De Roode Draad (5)

Het heeft even geduurd, maar daar zijn we weer met een socialistisch gedicht. Ditmaal een vers van de Rotterdamse arbeider-dichter Pierre van Vollenhoven (1927). Hij debuteerde in 1972 met de bundel M'n woord een wapen tot verweer. Gedichten uit de arbeidswereld. Eigenlijk was het een halve bundel: de andere helft van het boek werd gevuld door Wim de Vries. Na zijn debuut ging het enige tijd wat minder met Van Vollenhoven. Uit een artikel van Joris van Casteren:

Van Vollenhoven vond zijn literaire kompanen niet in salons maar in Rotterdamse uitspanningen. Boven het borrelglas leerde hij Jules Deelder, Riekus Waskowsky, Frans Vogel, Cor Vaandrager en Manuel Kneepkens kennen. Bij café Anna aan de Binnenweg. ‘Ik werd niet echt geaccepteerd, was veel te veel een anarchist.’
Van Vollenhoven raakte stevig aan de drank. “De werking van de ingenomen tabletten met een hoeveelheid cognac voelde hij door zijn bonzende hoofd suizen als een vlucht in brand gestoken kakkerlakken”, noteerde hij in een dagboek op zijn “22205ste levensdag”. Een tijdlang sliep hij in portieken en bedelde om geld.

Hij krabbelde op en in 1978 verscheen bij de Rotterdamse uitgever Futile 20 teksten in beton, zijn tweede bundel – op groot formaat (zo groot dat het niet in de redactiescanner past, wat de reden is waarom er hierboven een hele slechte foto van het voorplat prijkt). Later verschenen nog Epos van een arbeider (Futile, 1980), Arbeider, gastarbeider, lastarbeider (Futile, 1981), Jaag de vrede na (De Geus, 1981), Samen over leven [met Beb Hofland] (Futile, 1984), en een bundeling van twintig “straatgedichten”, van welk boek wij de titel niet weten (Uitgeverij Rotterdams Persagentschap, 1990).
Is het nu tijd voor het – titelloze – gedicht waarom het in dit blogje allemaal begonnen is.

zolang er nog mensen zijn
die de arbeiders op hun tenen laten lopen
zijn al die grote plannen
over een heilstaat op aarde
maar woorden in de lucht
als het om hogere lonen gaat
zeggen ze:
heeft het volk nou nooit genoeg
in het beslissende ogenblik
over de afbraak van een krottenwijk
zoeken de studenten hun bed op
om een roes uit te slapen
Op hen is geen staat te maken.
de salondichters lezen hun werk voor
aan de dame’s met spataderen
maar als de revolutie uitbreekt
sluiten ze hun gordijnen
en vegen het angstzweet weg
met een geparfumeerde zakdoek.
En die kleinburgerlijke misdadigers
uit de villawijken;
als hun strontput verstopt is
dan geven ze de arbeiders
nog geen glas water na hun werk.
Door deze mensen lijdt
de maatschappij schipbreuk
de heilstaat op aarde
woorden in de lucht
arbeiders op hun tenen


[Pierre van Vollenhoven – 20 teksten in beton (Futile, [Rotterdam] 1978), p. [17].]

K-1: Een nieuw tijdperk?

Wie niet wil weten hoe het gevecht tussen Sem Schilt en Badr Hari is afgelopen voordat het morgenavond (18 mei) om 23.00 uur wordt uitgezonden door RTL7, doet er goed aan om niet verder te lezen en te kijken.

Het lijkt erop dat in de K-1 een nieuw tijdperk is aangebroken, het tijdperk van Badr Hari. Nadat de pas 24-jarige prijsvechter eerder al drievoudig wereldkampioen Peter Aerts tegen het canvas sloeg, maakte hij gisteravond zeer korte metten met eveneens drievoudig WGP winnaar Sem Schilt. Hari had duidelijk goed bestudeerd hoe Aerts de tot voor kort onverslaanbaar geachte Schilt aanpakte en wist te verslaan: door hem heel dicht op de huid te zitten, zodat hij geen gebruik kon maken van zijn enorme reach-voordeel (de man is 2 meter 12 lang). Maar Hari deed meer dan alleen tactisch juist handelen: hij sloeg Schilt binnen de kortste keren twee maal tegen de grond – een enorme prestatie, daar Schilt voorafgaand aan dit gevecht pas één keer een knock-down te verwerken had gekregen. Badr Hari slaat dus duidelijk knoerthard (een woord dat de spellingcontrole tot onze grote verbazing kent).
Tijdens de napraat gisterenavond en vanmorgen, was Kortsluiting het roerend eens: Badr Hari gaat de komende jaren de K-1 overheersen. We zien niemand die hem kan stoppen: niet alleen is hij de oude garde de baas – al moet Hari eerst nog wel een keer van drievoudig kampioen Remy Bonjasky zien te winnen, van wie Hari tot nu toe twee maal verloor –, maar ook bij de jongeren zien we vooralsnog niemand die hem partij kan geven. Natuurlijk is de man niet onverslaanbaar, zijn kin is weliswaar niet van glas maar toch zeker ook niet van schokbeton, toch zien wij hem voorlopig niet verliezen. Laten we hopen dat iedereen Hari nu niet langer beschouwt als enorm talent, maar als de te kloppen man – en dus extra gemotiveerd tegen hem de ring instapt. Dat kan een aantal prachtige partijen opleveren.
Het liefst zien we dat Badr Hari tijdens de WGP Final Sixteen uitkomt tegen Peter Aerts of Sem Schilt – beide mannen zullen toch staan te trappelen om revanche te nemen (van Aerts weten we dat zeker, die kan niet wachten). Een derde treffen met Remy Bonjasky komt er sowieso wel, dus dat hoeft niet per se tijdens de Final Sixteen.
Sluiten we af met een sms-wisseling met De Verloofde, die nadat ze de uitslag van Sem Schilt vs. Badr Hari had vernomen reageerde met: “O Shit. De eikel. Wacht maar Peter krijgt m nog wel”.
We schreven terug: “Jij begrijpt het”.

Nog één nachtje slapen...

...en dan is het showtime. Om de wachttijd te veraangenamen en alvast wat in de stemming te komen, volgt hier een documentaire over de misschien wel beste bokspartij ooit; het wereldtitelgevecht middengewicht tussen Marvin Hagler en Thomas Hearns (1985) - reclamepraatje: in de door karel ten haaf bijeengedichte bundel meisjespijn staat het gedicht ‘romantiek met kloten’ (pp. 239-243) dat handelt over deze drie ronden poëzie.

Gouwe ouwe

Hoe vaak we het de afgelopen jaren ook al bekeken hebben, nog altijd lacht de redactie zich de tranen in de ogen bij het zien van dit filmpje:

Ende collaboreert niet!

De post bracht mijn stemkaart (“stempas”) voor de Europese verkiezingen. Met als bijsluiter een door de gemeente Groningen uitgegeven foldertje, waarin onder meer te lezen staat: “Bij de Europese verkiezingen geldt voor het eerst een legitimatieplicht. Naast uw stempas moet u op het stembureau ook een geldig legitimatiebewijs laten zien. Dat is een paspoort, identiteitskaart of rijbewijs. Uw legitimatiebewijs mag niet verlopen zijn. Andere documenten zoals een bankpasje of een OV-kaart zijn geen legitimatiebewijs. Zonder legitimatiebewijs mag u niet stemmen.”
Als reden voor de verplichte legitimatie wordt aangegeven: “Om fraude te voorkomen”. Niet alleen wordt hier duidelijk dat de overheid blijkbaar uitgaat van de slechte intenties of kwade wil van de burgers, maar ook wordt hier tussen neus en lippen de bewijslast even omgekeerd alsof het niks is. In een normaal rechtssysteem is het zo, dat iemand onschuldig is tot het tegendeel is bewezen; de schuld van een verdachte moet worden aangetoond. In Nederland moet een onschuldige tegenwoordig dus bewijzen dat hij onschuldig is (aan het plegen van fraude in dit geval). Daar ik, Kortsluiting-Groningen, tegen een politiestaat ben, zal ik mij verzetten tegen deze schandalige maatregel, deze omkering van de bewijslast, en er mijn medewerking uiteraard niet aan verlenen. Mocht men mij op 4 juni in het stembureau beletten om mijn stem uit te brengen op een partij die zich verzet tegen de legitimatieplicht, dan zal ik deze aantasting van mijn democratische rechten aanvechten – indien nodig voer ik de zaak tot aan de hoogste rechter. Wat zullen we nou beleven!

Waarom de halve redactie zelden thuis is

Tijdens de vrijdagavonddienst kon ik, Kortsluiting-Groningen, mijn collega-telefonist Ans niet veel wijzer maken omtrent de begroeiing in de tuin van ons (= De Verloofde en mijn) paradijselijk zomerverblijf te Piccardthof. ‘Mooi,’ zei ik. ‘Geen idee van de namen. De Verloofde doet de tuin, die weet dat. Ik niet.’
De collega in kwestie vond mij geloof ik een beetje onbenullig. Desondanks beloofde ik haar om wat foto’s te maken, zodat ze zelf kon zien wat er opschiet in de Hof van Eden.
Beginnen we onze veurstelling aan de achterkant – wat minder fotogeniek, want slechts een betegeld zonterras. Ziehier de nieuwe doorkijk naar de sloot:

De achterkant van het huisje:

Het onscherp genomen zijpad:

En dan dat waarom het mijn collega gaat: de tuin. Vanaf de veranda rechts:

Idem iets linkser:

Dito nog iets linkser:

Vanaf de waranda links:

Schone bomen, struiken, bloemen en blom:

En daar is de veranda. Met De Verloofde:

De Verloverde:

Einde/Ende/Fin/The End

It's Showtime: het programma

Omdat er vorig jaar geen programma's werden uitgedeeld bij het It's Showtime vechtsportgala in de Arena, volgt hier het vandaag on-line gezette programma van 16 mei aanstaande - opdat iedereen die dat wil het programma thuis kan printen alvorens af te reizen naar de hoofdstad.

Voor de volledigheid: 14.30 uur Stadion open; 16.30 uur Start hoofdprogramma; “Wij raden u aan om minimaal om 15.30 uur in de ArenA aanwezig te zijn” - aldus de website van It's Showtime.

VOORPROGRAMMA
Kelly Lefever vs. Sylvana Pruymboom
Nick Frese vs. Zakaria Zouggary
Levon van Geest vs. Maik Redan
Tarik Mokhtar vs. Marat Grigorian

PART I
Dennis Schneidmiller vs. Chris Ngimbi
Imro Main vs. Sem Braan
Ricardo Fyeet vs. Rico Verhoeven
Perry Ubeda vs. Sahin ‘Kaas’ Yakut
Aschwin Balrak vs. Björn Bregy
Attila Karacs vs. Rustemi Kreshnik
Brian Lo-A-Njoe vs. Murat Direkçi
Faldir Chahbari vs. Giorgio Petrosyan
Shane Campbell vs. Joerie Mes
IT'S SHOWTIME World Title 65 kg MAX:
Orono vor Petchpoon vs. Hassan El Hamzaoui

PART II
Stefan Leko vs. Melvin Manhoef
William Diender vs. Gago Drago
Mourad Bouzidi vs. Errol Zimmerman
Tomas Hron vs. Daniël Ghita
Chahid Oulad El Hadj vs. Andy Souwer
Ruslan Karaev vs. Tyrone Spong
IT'S SHOWTIME World Title Heavy Weight:
Sem Schilt vs. Badr Hari

K-1: It’s bijna showtime (2x)

1.

Zaterdag 16 mei, joechei, wij zijn erbij, in de ArenA, in de AreeeeenA!
Het reeds eerder door ons gepubliceerde programma is op enkele punten veranderd.
Gökhan Saki heeft zich geblesseerd afgemeld (“een botsplinter” – waar? hoe? hoezo?), zodat we geen getuige zullen zijn van een rematch met Tyrone Spong. Jammer, want hun treffen op 28 maart jongstleden was een hard, snel en technisch hoogstaand gevecht – met een prachtige apotheose. It’s showtime! heeft echter voor een waardige vervanger gezorgd: Ruslan Karaev. Deze partij is te meer interessant, omdat Spong als vervanger van de geblesseerde Karaev uitkwam tegen Saki.
Niet alleen Gökhan Saki moet wegens een blessure verstek laten gaan: ook Alviar Lima heeft zich wegens lichamelijk ongemak afgemeld bij de organisatie. Hij zou vechten tegen Joerie Mes (die onlangs aan een studie geschiedenis begon); tegen wie Mes nu uitkomt is nog niet bekend.
Verder werden de afgelopen weken de eerdere lege plekken opgevuld: Murat Direkçi werd gepaard aan Brian Lo-A-Njoe; terwijl Björn Bregy als tegenstander Ashwin Balrak kreeg toegewezen.
Of het feit dat Rico Verhoeven zijn krachten zal gaan meten met Ricardo Fyeet in plaats van met Brian Douwes het gevolg is van geblesseerd afmelden van de laatste, is de Kortsluiting-redactie niet bekend.
Als extraatje werd een zestiende partij toegevoegd: Rustemi Kreshnick vs. Attila Karacs.

2.

Ondanks de financiële problemen waarin de K-1 organisatie verkeert, heeft men toch (voor ons volkomen onverwacht) besloten om een K-1 WGP Europe te organiseren. Dit kwalificatietoernooi – de winnaar plaatst zich voor de Final Sixteen – wordt gehouden op 23 mei in het Poolse Lodz.
Ziehier het programma:

Het reservegevecht is:
Wiesław Kwaśniewski (Polen) vs. Dmitrij Bezus (Oekraïne)

Naast het toernooi staan er tot nu toe drie Superfights geprogrammeerd:
1. het K-1 gevecht Michał Olaś (Polen) vs. Pacome Assis (Frankrijk);
2. het (dames) MMA gevecht Magdalena Jarecka (Polen) vs. Yana Kunickaia (Rusland);
3. het K-1 Max (tot 70 kg.) gevecht Michał Głogowski (Polen) vs. Norbert Balogh (Hongarije)

De hervatte Week

8.

happy corner
hoek oostersingel/nieuwe st. jansstraat
1 euro 60
korst knapperig ei heet
smurrie iets flauw
een dikke 7


9.

cafetaria koning
bedumerweg
slechts Є 1,10
temperatuur prima
korst perfect
ei blauwig
ragout lekker
nasmaak wat zuur
een zeuven
plus een half


10.

friet van piet
meeuwerderweg
1,50
fantastische korst
ei heerlijk
ragout romig delicaat
cijfer 8

De Week van de Eierbal gaat verder

er was ziekte
en er was
het onvoorstelbare even
genoeg ballen genuttigd
dus alvorens freudiaans
te verhaspelen tot
eierbah een pauze

ingelast

heden
zes vijf
op anti-dieet dag
wordt de week hernomen

mijn tanden wateren in zinvolle blijde
verwachting zich eindelijk weer eens te zetten

in de übersnack

De Hoofdpersoon

Enkele dagen geleden kreeg de redactie van Kortsluiting het typoscript toegezonden van de roman De Hoofdpersoon, met het verzoek dat van commentaar te voorzien. De schrijfster, Laura Scheer-Oldeheuvel (een pseudoniem), is in het dagelijks leven werkzaam als psychiater. Ze is gespecialiseerd in de behandeling van bipolaire stoornissen (manisch-depressiviteit), waarop zij ook promoveerde. In de roman, die haar (fictie)debuut moet worden – en als het aan de Kortsluiting-redactie ligt, dan zal het boek zeker verschijnen – kruipt ze in het hoofd van een man, de ikpersoon die langzaam maar zeker krankzinnig wordt; hij ontwikkelt zich van hypomaan, via manisch tot lijdend aan wanen. Zelf ziet hij zijn omgeving langzaam gek worden, terwijl hij als enige normaal blijft. Scheer-Oldeheuvel weet het gegeven geloofwaardig en daardoor beklemmend neer te zetten: de lezer wordt meegesleept in de op zichzelf logische gedachtegangen van de ik. Met toestemming van de schrijfster publiceren wij hier (vol trots: dit is het eerste literaire proza van haar dat in de openbaarheid komt) een fragment uit het (zevende) hoofdstuk Telepathicus erectus:

Na afloop van het verjaardagsfeestelijk samenzijn op het terras, waar Clara zich onledig hield met wijnslempen, onderwijl de ene sigaret met de andere aanstekend (ik blijf het stoer vinden), stond Rosa erop dat ik Clara naar huis zou begeleiden – het was al donker, ze was dronken en ze woont in een bosrijke buurt. Zo gezegd, zo gedaan. Ik leverde haar veilig af en keerde huiswaarts.
Thuisgekomen trok ik een pilsje open en wilde ik even gezellig nakaarten met Rosa. Maar gezellig werd het allerminst, daar de volgende dialoog zich ontspon.
Rosa: ‘Waar was je nou opeens?’
‘Clara naar huis brengen. Op jouw verzoek.’
‘Maar ik ken helemaal geen Clara. Je lijkt wel gek! Wat is er toch met je?’
Ze drong erop aan dat ik hulp ga zoeken, zei dat zij wel een afspraak zou maken. Ik op mijn beurt verklaarde haar voor gek. Ze keek bezorgd en ook verdrietig toen ze me welterusten kuste, waarna ze zich naar bed begaf.
Ik zette mij achter de computer, de kop vol vragen, en dronken typte ik:
“Dit gedoe met Clara, is dit nou mijn midlifecrisis? Mezelf nog één keer willen bewijzen dat ik lichamelijk aantrekkelijk ben? Nog één keer, al is het maar een weekend, willen vlammen, seksueel? Wel mooi dat in mijn geval het verlangen zich richt op een leeftijdgenote in plaats van op een jonge blom – zoveel realiteitszin heb ik dus blijkbaar nog wel. Maar dat is dan ook het enige, verder ben ik natuurlijk volstrekt waanzinnig bezig.
“Maar waarom ontkent Rosa het bestaan van mijn Droomvrouw? Is dat uit zelfbescherming (er is niets aan de hand, want Clara bestaat niet); is ze gek van jaloezie? Of is Clara inderdaad een hersenschim, een droomgestalte, een zinnelijke waan in mijn kop? Rosa’s negaties beginnen duidelijk vat te krijgen op mijn denken. Waardoor ik mij afvraag: ben ik gek van geilheid of verlangen? Dat klinkt heel romantisch, is hoe dan ook vreselijk: ik verlies de controle. Niet ik ben de baas over mijn leven, maar mijn leven wordt geregeerd door mijn verlangen naar het wellicht niet eens bestaande lijf van Clara. Niks romantisch aan. Niks aan – letterlijk gek van geilheid.”

Lentesneeuw

Het pluist op Piccardthof. Werd vorige week nog alles bedekt door een dun laagje geel stuifmeel van de hulst, deze week laat een boom haar zaden vliegen; in de vorm van pluis. Na een schaarsgeklede middag in de tuin was ik blij de hooikoorts van mijn vader niet geërfd te hebben, want ik zat onder: van woeste wenkbrauw tot in ruige bilnaad - overal zat pluis.
Maar wel prachtig, vergeet-mij-niet met lentesneeuw:

Literaire Trotski Quiz (31)

Jawel: 1 mei, Dag van de Arbeid. Dus: Literaire Trotski Quiz. Nummer 31 alweer, en ik moet helaas toegeven dat de bron langzamerhand opdroogt. Maar vooralsnog gaan we gewoon door. Eerst het antwoord van de vorige keer: Karel van het Reve – ‘Het communisme’ In: Verzameld werk I. Autobiografische verhalen / Sovjet-annexatie der klassieken / Ongebundeld werk 1932-1958 (Uitgeverij G.A. van Oorschot, Amsterdam 2008), pp. 676-677. [Oorspronkelijke publicatie in: L. van der Land (red.) – Repertorium van de sociale wetenschappen. Deel 1: Politiek (1958)]
En dan nu nummertje 31. Ingezonden door trouwe deelnemer aan en veelvuldig winnaar van dit spelletje Jürgen Smit.

De vragen:
1. wie schreef onderstaande passage; en
2. aan welk oorspronkelijk Nederlandstalig werk werd deze alinea ontleend?

De ingezonden tekst:

Leon Trotsky, mijn leven. Van het drietal Lenin-Trotsky-Stalin was Trotsky verreweg de grootste auteur. Bij al zijn hartstocht blijft hij steeds nuchter genoeg om ook andere dingen te zien dan politiek. Hij melodramatiseert nergens, wat men juist van hem nog het meest zou mogen verwachten. Zijn schampere stijl is prachtig, en prikt aan alle kanten door de zwakke vertaling heen ‘Zola gaf in dat jaar een boek uit, waarin de toenmalige prins van Wales als een uitstekend kenner van operettezangeressen wordt getekend.’ Over Boecharin, die altijd iemand moest hebben om zich aan op te trekken: ‘Ik heb Boecharin nooit bijzonder ernstig genomen en liet hem aan zichzelf over, dwz. aan anderen.’

De homofobe Pauw & Witteman

Waar eerder tijdens een uitzending van Pauw & Witteman (twee zogenaamd progressieve presentatoren/journalisten) Paul Witteman er geen kwaad in zag om schrijver Hafid Bouazza de racistische opmerking toe te voegen ‘Je schrijft mooier Nederlands dan menig Nederlander,’ daar zei tijdens de uitzending van gisteravond (woensdag) Jeroen Pauw tegen de homoseksuele societyverslaggever Peter van der Vorst dat hij wel kijk zou hebben op jonge jongens (met andere woorden homofiel = pedofiel), en vond de immer verveelde ongeschoren zakkenwasser Hugo Borst het vervolgens nodig om op te merken dat Van der Vorst ongetwijfeld zou watertanden (of een woord van gelijke strekking) bij de aanblik van het wasbord van Hugo Borsts vriend Heintje (nee niet de zanger). Pauw noch Witteman liet een woord van protest horen. Van der Vorst zelf (die er overigens niet best vanaf komt in Jeroen Brouwers’ vloekschrift Sisyphus’ bakens) protesteerde wel een beetje, maar hield zich in, waarschijnlijk omdat hij zijn item – over de door Hirsch Ballin voorgestelde maatregel om zo’n beetje de enige mogelijkheid voor homoseksuele stellen om kinderen te adopteren de nek om te draaien – niet in gevaar wilde brengen.
Pauw & Witteman hebben zich voor de tweede keer in korte tijd laten kennen als kleinzielige mannetjes. En passant maakten ze wel duidelijk, dat Wakker Nederland (= de Telegraaf) absoluut niets nieuws heeft toe te voegen aan het omroepbestel.
Bah!!!

Blazen

Over lifestyle-probleem gesproken:

Da duvam ili vucem
Uploaded by zubabg

omtrent de voortplanting van de soort

(anekdotisch)


daarnet had ik een erg seksistische gedachte
bekent x
(nee ik ben het niet)
en hij neemt een slok van zijn bier

ik kwam op straat een moeder met kind tegen
en die moeder die had me toch een geil pijphoofd
en toen dacht ik
hoe is die in vredesnaam zwanger geraakt