Onderstaand artikel kregen we toegestuurd door collega schrijver en revolutionair-socialist Maurice Ferares, die in de begeleidende mail schreef: "dat doet een oud hart goed".Vier maanden voordat het regiem van Ben Ali op 16 januari jl. werd weggejaagd door het Tunesische volk, combineerde een groep jonge hackers het beginnende verzet met een ongekende campagne op Internet. De groep, die op 4000 jongeren wordt geschat en zich het Collectief Anonymus noemt, begon ontelbare oproepen en afspraken voor het houden van vergaderingen en demonstraties te verspreiden: '
’s Nachts zaten we aan het scherm en overdag waren we op straat,' zei een lid van de groep.
Wat is de betekenis van de gebeurtenissen in Tunesië? In hoeverre zullen ze een voorbeeld zijn voor de volken in andere Arabische landen dat op min of meer korte termijn zal worden gevolgd? En niet alleen voor de Arabische landen, maar ook in alle andere delen van de wereld nu miljoenen mensen meer dan ooit tevoren hebben ondervonden en begrepen dat het kapitalisme zich in een diepe crisis bevindt en die over hun ruggen tracht op te lossen. (Volgens het Internationaal Arbeidsbureau in Geneve zijn er momenteel 205 miljoen werklozen in de wereld waarbij miljoenen vrouwen die werkloos zijn geworden, maar zich niet hebben laten registreren, niet zijn meegeteld.) Wie zijn de grote spelers in dit enorme sociale en politieke gevecht en wie zal uiteindelijk de overwinning behalen? Zullen dat de volksmassa’s zijn, of toch weer de banken en grote ondernemingen, militairen – of religieuze leiders?
Wat zullen de gevolgen zijn van de Tunesische revolutie voor de verhoudingen in het Midden Oosten; tussen de Arabische landen onderling? Zullen ze een progressieve federatie vormen? Misschien zelfs een met Israël, als de Israëliers begrepen hebben, dat ze alleen in vrede kunnen leven wanneer ze hun rechtse leiders aan de kant zetten en hun land een eenheidsstaat voor joden en niet-joden wordt? Nethanjahu kan geen atoombom op Tunis gooien of de computers van het land te saboteren om het revolutionaire proces te stoppen met het argument dat het een bedreiging is voor het voortbestaan van Israël.
En de Palestijnen? Zullen zij afrekenen met president Abbas, die bereid bleek vrijwel heel Oost-Jerusalem aan Israël af te staan en genoegen te willen nemen met de terugkeer van een beperkt aantal van de vijf miljoen Palestijnse vluchtelingen? (Al Jazira, de in Qatar gevestigde Arabische zender, maakte de inhoud van documenten afkomstig uit Palestijnse bron daarover op 23 januari bekend. Erekat de Palestijnse onderhandelaar heeft de juistheid ervan niet ontkend.)
Reeds nu zijn er allerlei tekenen dat wat in Tunesië momenteel gebeurt, de volken in de ander Arabische landen niet onberoerd laat. Dat hoeft niet te verwonderen want in de meeste van die landen bestaat grote ontevredenheid vooral onder de jongeren, maar zeker ook onder de ouderen, over de uitzichtloze situatie waarin ze verkeren. Miljoenen leven onder de grens van de armoede, de werkloosheid is enorm en de prijzen van de eerste levensbehoeften stijgen dagelijks door speculatie. De heersende klieken met hun presidenten die afkomstig zijn uit het leger zoals in Egypte en Algerije, of koninklijke families zoals in Marokko en Jordanië, laten hun volk honger lijden en vergaren grote rijkdommen door middel van de monopolies die ze bezitten op allerlei economische gebieden en die ze door nepotisme hebben verkregen en/of gewoon door grepen in de staatskas. Ook in Tunesië was dat het geval. De familie van Ben Ali vluchtte met miljarden aan geld, goud en kostbaarheden het land uit.
Tien dagen na het vertrek van Ben Ali uit Tunesië vonden in Egypte op 25 januari jl. in alle grote steden demonstraties plaats tegen president Mubarak. In Cairo kwamen meer dan 100.000 mensen op straat die het aftreden van de president eisten. Het was de grootste demonstratie tegen de president in de dertig jaar dat hij aan het bewind is. In de afgelopen maanden had het verzet zich beperkt tot Internet – vooral Facebook en Twitter – waarmee vele duizenden internauten de toestand in het land veroordeelden en hun wens tot verandering uitten. (Een andere regering, een andere president en een andere grondwet !) Net als in Tunis hebben ook In een andere landen jongeren zich in brand gestoken en nog voor de maand om was kwam de bevolking van Jemen – het allerarmste land in de Arabische wereld – in opstand tegen de regering en werd er massaal gedemonstreerd.
Vandaag 28 januari is voor de derde keer in drie weken op vrijdag gedemonstreerd tegen de werkloosheid en de stijging van de prijzen in Amman en andere steden in Jordanië. De Arabische revolutie komt op stoom. En daar zal het niet bij blijven, want hoe zullen de onderdrukten in Europa en Amerika op dat alles reageren? Hoe lang zullen ze Obama, Merkel, Berlusconi, Sarkozy, Cameron en Rutte nog op het pluche laten zitten?.
http://www.abigador.nl/Amsterdam 28.1.2011
Rein Kuiper was in de jaren zeventig van de vorige eeuw lid van de Partij van de Arbeid, en in 1973 werd hem gevraagd of hij burgemeester van Oude Pekela wilde worden; Rein weigerde, want in zijn betrekking als “hogere ambtenaar” verdiende hij meer dan hij zou krijgen als burgervader, en jezelf inzetten voor de publieke zaak is mooi, geld is mooier – zo vertelt de met zichzelf bijzonder in zijn nopjes zijnde Rein Kuiper in een uitgebreid interview dat Prachtig Pekela hem afnam:
Daarna ging het van kwaad tot erger met de wereld in het algemeen en met Nederland in het bijzonder. In de wollige bewoordingen van Rein Kuiper zelf:
Nee, Rein Kuiper heeft het niet zo op buitenlanders en linkse multiculturalisten:
en:
Op een verzoek om de aantijging hard te maken dat Kafka een dodenlijst zou hebben opgesteld, werd door Rein Kuiper niet gereageerd – niet zo verwonderlijk als je weet dat die lijst nooit bestaan heeft. Maar waarom besteedde Kafka aandacht aan Kuiper? Omdat hij actief was voor het extreemrechtse Oud Strijders Legioen (OSL); het maandblad waarover Kuiper het hierboven heeft, is het maandblad van het OSL: Stavast.
Kuipers betrokkenheid bij het OSL is interessant in verband met zijn kandidatuur voor de PVV.
[Uit: Antifascistisch kollektief, De rechterkant van Nederland. Een overzicht van extreemrechtse en fascistische verschijnselen in Nederland (SUA, Amsterdam 1983), pp. 87-88.]
