Wat te doen?

Dat ik, Kortsluiting-Groningen, na invulling van het kieskompas linksboven in het politieke landschap geplaceerd blijk, is niet geheel onverwacht. Links en progressief, en nogal extreem, dat weet ik al jaren van mezelf. Toch klopt er iets niet in het plaatje. Dat de SP bij de PvdA op schoot zit is natuurlijk wel waar: het socialisme van de SP verdwijnt in rap tempo, de partij rukt op naar rechts. Nee, het is de plaatsing van GroenLinks in het spectrum – daarmee ben ik het volledig oneens. Dat de partij hoog scoort op de verticale as – op progressiviteit in ethische kwesties – dat is te billijken; maar dat de partij op de horizontale as ver links uitkomt is natuurlijk belachelijk: voor versoepeling van het ontslagrecht, voor verhoging van de pensioengerechtigde leeftijd, voor het steunen van de NAVO-missie in Afghanistan – dat alles heeft niets met links te maken. Het is ongetwijfeld te wijten aan het feit dat genoemde zaken niet spelen op het niveau van de provinciale politiek en dus niet in het verkiezingsprogramma staan, maar de partij daarom zo links op de as plaatsen is een misleiding, want de provinciale staten kiezen de Eerste Kamer en daar zijn deze standpunten zeker wel aan de orde.
Het is waarschijnlijk duidelijk: ik zal niet op GroenLinks stemmen. Ook al moet dat van de makers van het kieskompas, geen moment overweeg ik om mijn stem geven aan een liberale partij. Maar wat dan wel? Lakmoesproef voor het socialistisch gehalte van een partij is sinds jaar en dag de houding inzake militaire kwesties. De PvdA valt dan natuurlijk meteen af, want ze kunnen daar nu dan wel tegen de uitzending naar Kunduz zijn, normaalgesproken steunt de partij dit soort gewelddadig ingrijpen. Blijven er dus twee partijen over: de SP en de Partij voor de Dieren (nee, niet de PVV: het fascistentuig houdt weliswaar nog steeds vol tegen de missie naar Kunduz te zijn, de fractie heeft in de Tweede Kamer wel gewoon voor de missie gestemd). En daar raak ik in de problemen: ik vind dat ik op een partij met een socialistische ideologie moet stemmen, op een partij met een socialistische grondslag. O, hoor ik de lezer denken, dan is het makkelijk: SP dus. Dat zou je inderdaad denken, maar de SP roert de laatste tijd steeds sterker de trom van de vreemdelingenhaat, steeds vaker verwijst Emile Roemer naar het uit de jaren tachtig stammende rapport Gastarbeid en kapitaal dat jarenlang vol schaamte (en terecht!) onder het tapijt geschoffeld werd; nog even en ze gaan de brochure herdrukken, let op mijn woorden. Op een partij die er zulke abjecte opvattingen op na houdt, kan ik met goed fatsoen niet stemmen. Blijft over de Partij voor de Dieren, die in het parlement weliswaar uitstekend stemgedrag vertoont, maar die de socialistische beginselen niet aanhangt waardoor het gevaar van programmatisch zwabberen blijft bestaan. Toch neig ik ernaar om mijn stem te geven aan de PvdD, ondanks de lijstverbinding met PvdA en GroenLinks. Maar het blijft schuren, waarschijnlijk zal ik pas in het stemhokje beslissen waar mijn stem heengaat. Niet stemmen is natuurlijk geen optie, want hoewel ik geen overspannen verwachtingen heb van de invloed die ik uitoefen via het rode potlood: deze extreemrechtse regering moet weg en dus geen meerderheid verwerven in de Eerste Kamer.
Aan alle lezers die zijn teleur- dan wel gerustgesteld dat er op Kortsluiting nog niet uitgebreid aandacht is besteed aan de ratten van de PVV: maandag aanstaande beginnen we met de serie Dossier PVV-Groningen.