Wanneer de dagen weer gaan lengen, ben ik mij elk jaar even zeer bewust van mijn sterfelijkheid. Dit heeft niets met filosofie te maken, maar alles met het betonblok

dat winter 2005-2006 (zo kort geleden nog maar?) rakelings langs mijn hoofd viel, en na mijn aangezicht te hebben geschampt
mijn fiets total-losste.
Pas onlangs werd het blok weer op zijn plaats verankerd,

na door drie sterke mannen met ettelijke hulpmiddelen en veel moeite omhoog te zijn getakeld.

Terwijl ik het steentje destijds toch echt in mijn eentje wegkopte.
Ik ben blij dat ik er nog grapjes over kan maken.
4 opmerkingen:
Ik ben inderdaad (ook) blij dat jij sindsdien nog grapjes hebt mogen maken.
Zullen we binnenkort samen weer eens toffe grapjes gaan maken, al dan niet voor publiek en/of publicatie?
Hoe kwam dat betonblok los van zijn plek?
Waarschijnlijk door één van de vele dagelijks door de eenrichtingsverkeerstraat achteruitrijdende vrachtwagens losgetikt, waarna het blok op scherp lag, leunend op het hek. Toen ik het hek wat moeilijk open vond gaan, zette ik er mijn schouder tegen - met de neerstorting als gevolg.
Een reactie posten