Terug

De reisgenoten waarover ik het in het vorige blogje had, Marjan, Cissy en Setske, zitten op nevenstaande foto tevreden en gezusterlijk bijeen aan de vooravond van het vertrek richting Friesland.
Wat te zeggen over onze vakantie? Slechts clichés ontsnappen aan mijn toetsenbord. Het was heerlijk, zonnig, ontspannend en veel te kort. Ziehier een impressie van uw nederige chroniqueur die zich in de avondzon verpoost met Pieter Bas van Bomans:

En toen moesten we naar huis. Maar Cissy wilde niet, zij vond het veel te fijn op het weidse platteland en reageerde niet op ons roepen, waardoor ik blij was om in ieder geval nog aan de vooravond van onze vakantie een, naar nu helaas bleek laatste, plaat te hebben geschoten van mijn drie huisgenotes – waarop bij nadere beschouwing van Cissy niet meer dan het behaarde achterwerk te zien bleek. Afijn: Marjan en Setske keerden huiswaarts, terwijl ik in het inmiddels met het oog op de komst van de volgende huurders door een professionele poetsvrouw grondig gereinigde huis nog een nacht achterbleef, trachtend geen shag of as te morsen, wat niet echt bevordelijk is voor onbekommerd rookgenot, temeer niet daar ik een erg slordige roker ben, in de hoop dat Cissy, door honger en nachtvorst gedreven, alsnog aan zou komen lopen. Aldus geschiedde, rond tien uur in de avond. Onmiddellijk sloot ik alle deuren af, waarna ik reeds om middernacht met een enkel dekentje over mij heen getrokken op de bank in slaap trachtte te vallen, Cissy tevreden opgerold tegen mijn voeten. De volgende ochtend om zeven uur op, koffie naar binnen en met taxi-trein-taxi naar huis in Groningen, waar ik Cissy iets voor tienen uit haar reismandje liet op het heerlijke bed waarin Marjan net ontwaakte en ingelukkig de verloren gewaande huisgenote in de armen sloot.
Groots en meeslepend is ons leven.