Weblog van de dichters Daniël Dee en Karel ten Haaf.
vrijdag 20 mei 2011
Yes!
Op 12 juli verschijnt hij: het nieuwe album van Yes. Fly from here. Eind van het jaar is er een Europese tournee, ter promotie van de schijf. Tijdens die tour wordt ook Nederland aangedaan: op maandag 21 mei speelt deze levenslange favoriet van de Groninger Kortsluiting-redactie in de Vereeniging te Nijmegen. Of de redactie vanuit het rode noorden zal afreizen naar het rechtse Zuid-Nederland is nog geen uitgemaakte zaak; de bezetting op de cd, en denkelijk dus ook tijdens de tour, is namelijk enigszins afwijkend: Alan White, Chris Squire, Steve Howe, Geoff Downes en Benoit David. Nu hebben er in de lange en rijke historie van Yes wel vaker personele wisselingen plaatsgevonden, maar pas één keer eerder was Jon Anderson niet de zanger - dat was op een lp die terecht de titel Drama droeg. We leven op de redactieburelen hier in Stad dus tussen hoop en vrees, en wachten nog even met het bestellen van taart en kaarten. Willen we de bubbeltjeswijn openknallen, dan moet de plaat ongeveer zo klinken:
8 opmerkingen:
Anoniem
zei
De nieuwe Yes. Meer weten? Linkje:
http://en.wikipedia.org/wiki/Fly_from_Here
Het is dus een Yes/Bugglesconnectie geworden, zoiets als Drama of 90125. Wie weet.
(rené)
ps: hoe komt het toch dat deze band zo wordt verketterd?
‘When I joined the band, all we wanted was to make great rock music – music that could gyrate, push, drive, get wild. That’s where I’d like to see Yes go again.’
Steve Howe in: Yes: Full Circle Tour 2003 (concert program).
Altijd dat gezeik over "Drama"! Op dat album staan de betere bass partijen van Chris. Maar nee, Jon is er niet bij dus we vinden het niet goed, sterker nog, we luisteren er niet eens goed naar. De nieuwe CD kan hier helaas niet aan tippen. Benoit is een matig zanger met weinig variatie en beleving in wat hij doet. Leuk om oude Yes nummers na te zingen (hij hoeft 't immers niet zelf te verzinnen), maar ongeschikt om zelf iets pakkends te creëren. Ook heb ik ze voor het laatst live gezien in De Waerdse Tempel in Heerhugowaard met deze zanger. Het enige voordeel van dit concert waas dat er minder standaard nummers gespeeld werden.
Sorry, maar ik vind "Drama" echt niet goed. Dat ligt niet alleen aan het ontbreken van Jon Anderson. Ook het album "Big Generator", waarop Jon wel zingt, kan mij allerminst bekoren. Dat gezegd hebbende: het stemgeluid van Anderson is natuurlijk wel zeer bepalend voor de Yessound, vandaar dat ik mijn hart vasthoud voor de nieuwe cd - die ik overigens nog niet heb beluisterd.
Karel ten Haaf (1962) wordt hogelijk gewaardeerd – vooral door zichzelf – als prozaïst. Zijn meest recente publicaties op dit vakgebied zijn de roman Geen zomer meer en de novelle Bokkenvla (beide Uitgeverij Passage, Groningen). Als dichter geniet hij vooral vermaardheid in het kroegencircuit, dit in weerwil van het feit dat hij soms wel eens droog staat. Zijn gedichten werden gepubliceerd in tijdschriften alsmede in een negental eigenbeheer bundels. De tiende dichtbundel was niet alleen zijn officiële debuut als dichter, maar tevens het dikste poëziedebuut uit de geschiedenis van de Nederlandstalige letteren. De woordkunst van Ten Haaf wordt door de pers zeer divers gewogen: het Dagblad van het Noorden had het over “platte prietpraatpoëzie”, Vrij Nederland maakte gewag van “een bijzondere leeservaring”, terwijl Trouw zijn werk kenschetste als “opwindend”. O ja: de in december 2007 bij Uitgeverij Passage te Groningen verschenen, 544 pagina’s tellende bundel heet meisjespijn. In 2008 verscheen zowel Die Toffe Gasten - Snackhal Leo (samen met Stefan Nieuwenhuis geschreven) als Mieke Maaike van het Noorden - Schimmel (samen met Marjan Feith geschreven), en in 2009 het solowerkje Mijn Nieuwe Roman.
In 2010 zag Zieteratuur het licht; een bloemlezing concrete en visuele poëzie uit Nederland en Vlaanderen. Eveneens in 2010 (en eveneens bij Passage) verscheen K-1, van de schoonheid en de kracht - dit vechtsportboek schreef Karel ten Haaf samen met
Daniël Dee (1975) verwierf bekendheid met zijn debuutbundel 3D – schetsjes van onvermogen (uitgeverij Passage, Groningen) en als samensteller van de bloemlezingen Vanuit de lucht, Kutgedichten en Klotengedichten (de laatste twee samen met Tsead Bruinja). Zijn gedichten verschenen in diverse literaire tijdschriften (o.a.: Passionate, Het liegend konijn en Krakatau) en enkele bloemlezingen (o.a.: De Dikke Komrij en de Spiegel van de moderne Nederlandse en Vlaamse dichtkunst). Hij droeg zijn gedichten voor door heel Nederland en België, onder andere op festivals als de Wintertuin en Lowlands. Dee geeft veelvuldig workshops.
Zijn tweede bundel Vierendeel (Uitgeverij De Geus, Breda) werd door het dichterspanel van de poëzieclub verkozen tot Poëzieclubkeuze zomer 2005. In 2007 verscheen bij uitgeverij Passage zijn derde bundel getiteld Koffiedik zingen. Momenteel is Dee huisdichter van het radiostation KinkFM en vaste recensent van het poëzietijdschrift Awater. Ook levert hij culturele bijdragen aan nu.nl en de krant Rotterdam Vandaag & Morgen. Daarnaast bezit Dee alle platen van de Fuckups.
In 2009 verscheen de bloemlezing Meesterwerk, waarin Daniël Dee 37 jonge dichters heeft gevraagd om een poëtisch antwoord te formuleren op hun favoriete gedicht. Meesterwerk bevat zowel de klassieke gedichten als de moderne versies, naast elkaar.
Voor meer indrukken kijk op: http://www.danieldee.nl/.
8 opmerkingen:
De nieuwe Yes. Meer weten? Linkje:
http://en.wikipedia.org/wiki/Fly_from_Here
Het is dus een Yes/Bugglesconnectie geworden, zoiets als Drama of 90125. Wie weet.
(rené)
ps: hoe komt het toch dat deze band zo wordt verketterd?
Van die White heb ik nog een drum stokkie.
@ Stormblast1953: gesigneerd?
21 november dus!
Ik heb Yes nog gezien in 1976 in Ahoy'... prachtig, met Rick Wakeman natuurlijk.
Ik zag ze op 10 april 1998 in de Martinihal. Zonder Rick Wakeman, maar met Jon Anderson.
God, wat was dat mooi - ik had de tranen in de ogen. Echt.
‘When I joined the band, all we wanted was to make great rock music – music that could gyrate, push, drive, get wild. That’s where I’d like to see Yes go again.’
Steve Howe in: Yes: Full Circle Tour 2003 (concert program).
(rené)
Altijd dat gezeik over "Drama"!
Op dat album staan de betere bass partijen van Chris.
Maar nee, Jon is er niet bij dus we vinden het niet goed, sterker nog, we luisteren er niet eens goed naar.
De nieuwe CD kan hier helaas niet aan tippen.
Benoit is een matig zanger met weinig variatie en beleving in wat hij doet. Leuk om oude Yes nummers na te zingen (hij hoeft 't immers niet zelf te verzinnen), maar ongeschikt om zelf iets pakkends te creëren.
Ook heb ik ze voor het laatst live gezien in De Waerdse Tempel in Heerhugowaard met deze zanger. Het enige voordeel van dit concert waas dat er minder standaard nummers gespeeld werden.
Sorry, maar ik vind "Drama" echt niet goed. Dat ligt niet alleen aan het ontbreken van Jon Anderson. Ook het album "Big Generator", waarop Jon wel zingt, kan mij allerminst bekoren. Dat gezegd hebbende: het stemgeluid van Anderson is natuurlijk wel zeer bepalend voor de Yessound, vandaar dat ik mijn hart vasthoud voor de nieuwe cd - die ik overigens nog niet heb beluisterd.
Karel
Een reactie posten