Even opscheppen. Vandaag in de Volkskrant, licht gemodereerd, dit door ons geschreven stuk (onder de titel ‘Vechtsport is ballet voor macho’s’):
Onlangs maakte de Amsterdamse burgemeester Van der Laan bekend dat hij vechtsportgala’s wil weren uit zijn gemeente, want die evenementen zouden “netwerkbijeenkomsten van de georganiseerde misdaad” zijn. Sinds hij zijn uitspraak deed verdringen de burgemeester, organisatoren van gala’s en professionele vechtsporters elkaar in de media om hun zaak te bepleiten. Tot nu toe kwam de gewone vechtsportliefhebber, de bezoeker van de gala’s waarover het gaat, in deze kwestie niet aan het woord. Reden voor ons om de pen op te nemen, want mochten de gala’s inderdaad verboden worden, dan zijn duizenden fans de dupe – wij hopen hen een stem te geven in deze discussie.
Elk jaar bezoeken we het It’s Showtime-gala in de Amsterdam ArenA, het grootste vechtsportevenement van Europa. Op de tribunes is het groot feest: twintigduizend liefhebbers gaan een aantal van de beste vechtsporters ter wereld live in actie zien. Voor aanvang van een wedstrijd wensen naast elkaar zittende fans van verschillende vechters elkaar succes. Geen spoor van agressie in het publiek, een geest van sportiviteit overheerst. Dat het de toeschouwers daadwerkelijk om de sport gaat werd nog eens duidelijk tijdens de afgelopen editie van It’s Showtime in de ArenA: voor het wereldtitelgevecht zwaargewicht trad kampioen Badr Hari in de ring tegen uitdager Hesdy Gerges. Bij de opkomst maakten de toejuichingen duidelijk: negentig procent van het publiek was voor Badr Hari, de spectaculaire knock-outer. Toen Hari in de tweede ronde, in strijd met de regels, de op de grond liggende Gerges een trap gaf – een overtreding waarvoor Hari gediskwalificeerd werd – ging het hele publiek als één man achter Gerges staan: zelfs de meest fanatieke Hari-fans keerden zich tegen hun held en op het moment dat Gerges tot overwinnaar werd uitgeroepen kreeg hij een ovationeel applaus.
Sportiviteit op de tribunes, dat is mooi. Maar vechtsport heeft toch met agressie te maken, en hoe kun je daar nou van genieten? Die (veelal retorisch bedoelde) vraag wordt ons als liefhebbers regelmatig gesteld. Als fans van de keiharde kickboksvariant K-1 zeggen we dan: K-1 is meer dan gereguleerde agressie. De totale lichaamscontrole waarvan de vechters blijk geven is van een grote schoonheid; het evenwichtsgevoel en de spierbeheersing die tentoon worden gespreid bij een high kick brengen ons in een hoge staat van verrukking, extase haast. K-1 is dus niet alleen spectaculair – want snel en explosief – maar ook uiterst sierlijk. Het is ballet voor macho’s. Dat wij als dichters en literatuurliefhebbers van deze sport houden, wordt door velen niet begrepen: het vooroordeel dat vechtsport primitief is wordt breed gedragen in kringen van cultuurminnaars. We trekken dan maar een analogie tussen een kickbokspartij en een goed boek: je hoopt natuurlijk altijd op een plotselinge wending in een verhaal, en zo hoop je ook op een onverwachte wending in een gevecht. Het feit dat er een knock-out kan vallen, dus dat het opeens afgelopen kan zijn, dat maakt het al spannend; het feit dat iemand die heel ver voor staat op punten toch nog kan verliezen doordat hij één knal voor zijn kop krijgt – dat houdt een wedstrijd tot het einde toe interessant en spannend.
Vanwege die combinatie van schoonheid en spanning zitten wij dus ieder jaar in de ArenA. En dat wil burgemeester Van der Laan ons afnemen – omdat vechtsportgala’s “netwerkbijeenkomsten van de georganiseerde misdaad” zouden zijn. Ter onderbouwing van deze stelling zei de burgemeester afgelopen maandag in Eén Vandaag: “Uit afgeluisterde telefoongesprekken blijkt dat bepaalde organisatoren rechtstreeks in verband staan met mensen die in de gevangenis zitten, soms veroordeeld voor moord, en dat daar ook gesproken wordt over de organisatie van deze gala’s.” Van der Laan doelt hier duidelijk op Ron Nyquist, één van de directeuren van Golden Glory. Nyquist zit een straf van twintig jaar uit voor een dubbele moord. In het programmablaadje van het Golden Glory-gala op 17 oktober 2009 in de Passenger Terminal in Amsterdam wordt Nyquist geïnterviewd als organisator. Wat Van der Laan hier naar buiten brengt als resultaat van zwaar recherchewerk is dus gewoon openbare informatie. Wat wij echter niet begrijpen is het volgende: waarom mag Nyquist vanuit de gevangenis geen bemoeienis hebben met de organisatie van een vechtsportgala? Voor zover ons bekend is een gevangenisstraf een vrijheidsstraf, en is het niet verboden om geld te verdienen terwijl je een vrijheidsstraf uitzit: mocht één van ons de fout in gaan en in de bak belanden, dan is het ons niet verboden om daar een boek te schrijven en – als dat wordt uitgegeven – de royalty’s op te strijken. Van der Laan bezondigt zich hier dus aan populisme; hij conformeert zich aan de rechtse tijdgeest, aan de roep om strengere straffen en minder rechten voor veroordeelden, in plaats van zich op te stellen als een ware burgervader: een vader voor alle burgers.
Van der Laan in Eén Vandaag: “Er was in 2009 in de ArenA zo’n gala met voor VIP’s een afgezonderd deel (…) en toen is de politie zo verstandig geweest om een grote verkeerscontrole te doen bij de bezoekers voor dat VIP-deel en daaruit bleek de overgrote meerderheid via kentekens of rijbewijzen in verband te brengen met wapendelicten, drugshandel, et cetera. Dat zijn echt dingen die niet kunnen.” Hier heeft hij het over het jaarlijkse It’s Showtime-gala in de ArenA, waarover we schreven in het begin van dit stuk. Volgens It’s Showtime-directeur Simon Rutz zijn er “ongeveer duizend” VIP-plaatsen – van de in totaal twintigduizend plaatsen. Van der Laan wil dus omdat een kleine minderheid van het publiek in de ArenA “via kentekens of rijbewijzen in verband te brengen [is] met wapendelicten, drugshandel, et cetera” het hele festijn verbieden. Ook hier is de redenering uiterst populistisch, en zelfs in strijd met de beginselen van de rechtsstaat: als de personen die in verband gebracht kunnen worden met de door Van der Laan genoemde feiten daarvoor niet veroordeeld zijn, dan zijn ze onschuldig totdat het tegendeel bewezen is; zijn ze er wel voor veroordeeld, dan hebben ze hun straf reeds gehad en is hun schuld aan de samenleving voldaan. Mensen op basis van onbewezen vermoedens schuldig verklaren, en reeds veroordeelden een tweede keer straffen voor hetzelfde delict – “dat zijn echt dingen die niet kunnen.”
Onlangs maakte de Amsterdamse burgemeester Van der Laan bekend dat hij vechtsportgala’s wil weren uit zijn gemeente, want die evenementen zouden “netwerkbijeenkomsten van de georganiseerde misdaad” zijn. Sinds hij zijn uitspraak deed verdringen de burgemeester, organisatoren van gala’s en professionele vechtsporters elkaar in de media om hun zaak te bepleiten. Tot nu toe kwam de gewone vechtsportliefhebber, de bezoeker van de gala’s waarover het gaat, in deze kwestie niet aan het woord. Reden voor ons om de pen op te nemen, want mochten de gala’s inderdaad verboden worden, dan zijn duizenden fans de dupe – wij hopen hen een stem te geven in deze discussie.
Elk jaar bezoeken we het It’s Showtime-gala in de Amsterdam ArenA, het grootste vechtsportevenement van Europa. Op de tribunes is het groot feest: twintigduizend liefhebbers gaan een aantal van de beste vechtsporters ter wereld live in actie zien. Voor aanvang van een wedstrijd wensen naast elkaar zittende fans van verschillende vechters elkaar succes. Geen spoor van agressie in het publiek, een geest van sportiviteit overheerst. Dat het de toeschouwers daadwerkelijk om de sport gaat werd nog eens duidelijk tijdens de afgelopen editie van It’s Showtime in de ArenA: voor het wereldtitelgevecht zwaargewicht trad kampioen Badr Hari in de ring tegen uitdager Hesdy Gerges. Bij de opkomst maakten de toejuichingen duidelijk: negentig procent van het publiek was voor Badr Hari, de spectaculaire knock-outer. Toen Hari in de tweede ronde, in strijd met de regels, de op de grond liggende Gerges een trap gaf – een overtreding waarvoor Hari gediskwalificeerd werd – ging het hele publiek als één man achter Gerges staan: zelfs de meest fanatieke Hari-fans keerden zich tegen hun held en op het moment dat Gerges tot overwinnaar werd uitgeroepen kreeg hij een ovationeel applaus.
Sportiviteit op de tribunes, dat is mooi. Maar vechtsport heeft toch met agressie te maken, en hoe kun je daar nou van genieten? Die (veelal retorisch bedoelde) vraag wordt ons als liefhebbers regelmatig gesteld. Als fans van de keiharde kickboksvariant K-1 zeggen we dan: K-1 is meer dan gereguleerde agressie. De totale lichaamscontrole waarvan de vechters blijk geven is van een grote schoonheid; het evenwichtsgevoel en de spierbeheersing die tentoon worden gespreid bij een high kick brengen ons in een hoge staat van verrukking, extase haast. K-1 is dus niet alleen spectaculair – want snel en explosief – maar ook uiterst sierlijk. Het is ballet voor macho’s. Dat wij als dichters en literatuurliefhebbers van deze sport houden, wordt door velen niet begrepen: het vooroordeel dat vechtsport primitief is wordt breed gedragen in kringen van cultuurminnaars. We trekken dan maar een analogie tussen een kickbokspartij en een goed boek: je hoopt natuurlijk altijd op een plotselinge wending in een verhaal, en zo hoop je ook op een onverwachte wending in een gevecht. Het feit dat er een knock-out kan vallen, dus dat het opeens afgelopen kan zijn, dat maakt het al spannend; het feit dat iemand die heel ver voor staat op punten toch nog kan verliezen doordat hij één knal voor zijn kop krijgt – dat houdt een wedstrijd tot het einde toe interessant en spannend.
Vanwege die combinatie van schoonheid en spanning zitten wij dus ieder jaar in de ArenA. En dat wil burgemeester Van der Laan ons afnemen – omdat vechtsportgala’s “netwerkbijeenkomsten van de georganiseerde misdaad” zouden zijn. Ter onderbouwing van deze stelling zei de burgemeester afgelopen maandag in Eén Vandaag: “Uit afgeluisterde telefoongesprekken blijkt dat bepaalde organisatoren rechtstreeks in verband staan met mensen die in de gevangenis zitten, soms veroordeeld voor moord, en dat daar ook gesproken wordt over de organisatie van deze gala’s.” Van der Laan doelt hier duidelijk op Ron Nyquist, één van de directeuren van Golden Glory. Nyquist zit een straf van twintig jaar uit voor een dubbele moord. In het programmablaadje van het Golden Glory-gala op 17 oktober 2009 in de Passenger Terminal in Amsterdam wordt Nyquist geïnterviewd als organisator. Wat Van der Laan hier naar buiten brengt als resultaat van zwaar recherchewerk is dus gewoon openbare informatie. Wat wij echter niet begrijpen is het volgende: waarom mag Nyquist vanuit de gevangenis geen bemoeienis hebben met de organisatie van een vechtsportgala? Voor zover ons bekend is een gevangenisstraf een vrijheidsstraf, en is het niet verboden om geld te verdienen terwijl je een vrijheidsstraf uitzit: mocht één van ons de fout in gaan en in de bak belanden, dan is het ons niet verboden om daar een boek te schrijven en – als dat wordt uitgegeven – de royalty’s op te strijken. Van der Laan bezondigt zich hier dus aan populisme; hij conformeert zich aan de rechtse tijdgeest, aan de roep om strengere straffen en minder rechten voor veroordeelden, in plaats van zich op te stellen als een ware burgervader: een vader voor alle burgers.
Van der Laan in Eén Vandaag: “Er was in 2009 in de ArenA zo’n gala met voor VIP’s een afgezonderd deel (…) en toen is de politie zo verstandig geweest om een grote verkeerscontrole te doen bij de bezoekers voor dat VIP-deel en daaruit bleek de overgrote meerderheid via kentekens of rijbewijzen in verband te brengen met wapendelicten, drugshandel, et cetera. Dat zijn echt dingen die niet kunnen.” Hier heeft hij het over het jaarlijkse It’s Showtime-gala in de ArenA, waarover we schreven in het begin van dit stuk. Volgens It’s Showtime-directeur Simon Rutz zijn er “ongeveer duizend” VIP-plaatsen – van de in totaal twintigduizend plaatsen. Van der Laan wil dus omdat een kleine minderheid van het publiek in de ArenA “via kentekens of rijbewijzen in verband te brengen [is] met wapendelicten, drugshandel, et cetera” het hele festijn verbieden. Ook hier is de redenering uiterst populistisch, en zelfs in strijd met de beginselen van de rechtsstaat: als de personen die in verband gebracht kunnen worden met de door Van der Laan genoemde feiten daarvoor niet veroordeeld zijn, dan zijn ze onschuldig totdat het tegendeel bewezen is; zijn ze er wel voor veroordeeld, dan hebben ze hun straf reeds gehad en is hun schuld aan de samenleving voldaan. Mensen op basis van onbewezen vermoedens schuldig verklaren, en reeds veroordeelden een tweede keer straffen voor hetzelfde delict – “dat zijn echt dingen die niet kunnen.”
3 opmerkingen:
Hup Kortsluiting! Die Van der Laan moet niet zo raar doen. Wat is dat toch in die stad? Best aardige mannen in aanleg, maar zodra ze burgemeester van Amsterdam zijn geworden, doen en zeggen ze de engste dingen. Misschien moeten we die functie maar opheffen.
Dit stuk is een kruising tussen een sportverslag en een schotschrift tegen gezagsdragers. Misschien had je het meer bij het laaste moeten houden. Bij ingezonden stukken geldt: hoe korter hoe beter. Heb je daar lak aan, dan word je meestal niet geplaatst.
(René)
Lekker stukkie dames! Ik zag aan het einde de vuist van Kaatje alweer door de lucht zwaaien. Chapeau voor die subtiele volta! En nu naar Powned, hè, daar zitten de It's Showtime-fans tenslotte de hele dag naar te kijken: afgelopen week Remy Bonjasky...
(maar wat staat er in het grijze balkje onder jullie namen?)
Een reactie posten