Er zijn totale steden tegen de vlakte.
Er is een spoor te trekken van gebombardeerde huizen.
Er is gebrek aan basisbehoeften, eten, cement, zo'n beetje alles.
Er is woede. En het loopt allemaal in elkaar over.
Er is een gevoel dat er geen vrede komt
Er is een tijdperk van chaos aangebroken.
Ik hoef niet alles te zien. Het is steeds hetzelfde liedje.
Wat is de inhoud van het verhaal?
Dichterbij is er de buurman met een BMW van anderhalve ton.
En dat tijdens de crisis. Louche zaakjes, ik zeg het je.
Er zijn tergende reclames die mijn jaloezie voeden
die zeggen jammer hè als u niet alles krijgt,
die zeggen uiteraard wilt u in een nieuwe, luxe auto rijden,
die zeggen dat wil toch iedereen.
'Wie zegt dat ik dat wil?' schreeuw ik in de telefoon.
Ik verlang zo naar een goed gesprek. Ik hoor alleen maar eigen richting.
Gelukkig is er in dit huis ook nog zoiets als jij,
waar ik niet omheen kan, waar ik niet omheen wil.
Ik heb mijn keus gemaakt.
Daniël Dee
(Het gedicht is hier te beluisteren.)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten