Het is weekend. Spelletjestijd. Wij deden dat vroeger, rond 1970, op de zaterdagavond. Maar wellicht zijn er mensen die het graag bij hun zaterdagse ontbijt doen, ter ontspannend ingaan van het weekend; en vooral natuurlijk omdat ze dan geen zaterdagavondlijk televisieprogram hoeven over te slaan. Voor leesgrage spelletjesgekken van alle typen zijn dit de vragen:
1. wie is de auteur van onderstaande passage; en
2. aan welke oorspronkelijk Nederlandstalige roman werden deze alinea’s ontleend?
Evert laat het motoronderhoud voor wat het is en wijst op mijn tatoeage – een rode ster op mijn linker onderarm. ‘Ik hoop niet dat je daar last mee krijgt in Mongolië,’ zegt hij. ‘De Mongolen schijnen, om het zacht uit te drukken, niet overdreven dol te zijn op communistische symbolen. Dat jij trotskist bent en dus geen aanhanger van de net weggestemde stalinistische kliek weten ze niet. De ster is hetzelfde.’
‘Jij ziet altijd problemen waar ze niet zijn. Daarmee lok je ze uit, zou ik haast gaan denken – per slot van rekening ben jij degene die regelmatig op zijn bek geslagen wordt, ’s nachts in Groningen. Ik heb dat nog nooit meegemaakt, terwijl ik toch al vijftien jaar lang minimaal één keer per week in het holst van de nacht zat door de binnenstad zwalk. Pas maar op dat jij geen last krijgt met fanatieke Mongolen, ze vinden vast dat je een echte Russische kop hebt – en Russen, die zien ze als kolonialen, die haten ze als de pest.’
Schouderophalend pakt Evert zijn boek weer op om zich verder te verdiepen in de leer van yin en yang. Waarschijnlijk, denk ik, in de ijdele hippiehoop zijn problemen oproepend aura te gaan doorgronden om het vervolgens – gewapend met het voelende weten – te kunnen omvormen tot een, in plaats van ongeluk aantrekkende, fortuin afdwingende stralenkrans. Of zoiets.
1. wie is de auteur van onderstaande passage; en
2. aan welke oorspronkelijk Nederlandstalige roman werden deze alinea’s ontleend?
Evert laat het motoronderhoud voor wat het is en wijst op mijn tatoeage – een rode ster op mijn linker onderarm. ‘Ik hoop niet dat je daar last mee krijgt in Mongolië,’ zegt hij. ‘De Mongolen schijnen, om het zacht uit te drukken, niet overdreven dol te zijn op communistische symbolen. Dat jij trotskist bent en dus geen aanhanger van de net weggestemde stalinistische kliek weten ze niet. De ster is hetzelfde.’
‘Jij ziet altijd problemen waar ze niet zijn. Daarmee lok je ze uit, zou ik haast gaan denken – per slot van rekening ben jij degene die regelmatig op zijn bek geslagen wordt, ’s nachts in Groningen. Ik heb dat nog nooit meegemaakt, terwijl ik toch al vijftien jaar lang minimaal één keer per week in het holst van de nacht zat door de binnenstad zwalk. Pas maar op dat jij geen last krijgt met fanatieke Mongolen, ze vinden vast dat je een echte Russische kop hebt – en Russen, die zien ze als kolonialen, die haten ze als de pest.’
Schouderophalend pakt Evert zijn boek weer op om zich verder te verdiepen in de leer van yin en yang. Waarschijnlijk, denk ik, in de ijdele hippiehoop zijn problemen oproepend aura te gaan doorgronden om het vervolgens – gewapend met het voelende weten – te kunnen omvormen tot een, in plaats van ongeluk aantrekkende, fortuin afdwingende stralenkrans. Of zoiets.
6 opmerkingen:
Ik weet het! Dus: hup Jürgen en Coen! Het is niet te vinden op Google, ik heb het gecontroleerd.
Karel ten Haaf, iets met een autoped?
Ik weet het! Ik wist het gelijk en meteen. Het is idd Karel Ten Haaf in dat fijn te lezen boek met die leuke hippies,
werkelijk geen idee
laat ik dan maar een andere karel naar voren schuiven - Glastra van Loon - al is het enkel voor enig evenwicht
Jürgen Smit
Karel Ten Haaf, Steppen zonder autoped.
Op Jürgen na, heeft iedereen gelijk. Ook René Wubbolts, die reageerde via hyves.
Van harte allemaal!
Voor de opzoekers:
Karel ten Haaf – Steppen zonder autoped. Geen reisverhaal (Uitgeverij Passage, Groningen 1999), pp.36-37.
Een reactie posten