Geen luiheid

Dit is een beetje een saai blog, de laatste tijd. Dat komt zo: de redactie is momenteel razend druk met het afronden van twee dichtbundels, een roman, een verhalenbundel en een bloemlezing concrete en visuele poëzie; naast dit alles werkt de voltallige redactie aan een gezamenlijk boekproject waarover nu nog geen nadere details naar buiten gebracht kunnen worden.
Vergeef ons de betrekkelijke blogstilte; het komende jaar zult u meer van ons lezen kunnen dan u lief is.
Laten we nu zien waar een deel van de redactie zich terugtrekt ter ontspanning in deze arbeidzame tijden – want ondanks de drukte moeten we natuurlijk wel gedane beloftes inlossen, dus hier wat impressies van de inmiddels bekoorlijk bloeiende tuin bij het zomerverblijf van de Groninger redactie:

Waarom de halve redactie zelden thuis is

Tijdens de vrijdagavonddienst kon ik, Kortsluiting-Groningen, mijn collega-telefonist Ans niet veel wijzer maken omtrent de begroeiing in de tuin van ons (= De Verloofde en mijn) paradijselijk zomerverblijf te Piccardthof. ‘Mooi,’ zei ik. ‘Geen idee van de namen. De Verloofde doet de tuin, die weet dat. Ik niet.’
De collega in kwestie vond mij geloof ik een beetje onbenullig. Desondanks beloofde ik haar om wat foto’s te maken, zodat ze zelf kon zien wat er opschiet in de Hof van Eden.
Beginnen we onze veurstelling aan de achterkant – wat minder fotogeniek, want slechts een betegeld zonterras. Ziehier de nieuwe doorkijk naar de sloot:

De achterkant van het huisje:

Het onscherp genomen zijpad:

En dan dat waarom het mijn collega gaat: de tuin. Vanaf de veranda rechts:

Idem iets linkser:

Dito nog iets linkser:

Vanaf de waranda links:

Schone bomen, struiken, bloemen en blom:

En daar is de veranda. Met De Verloofde:

De Verloverde:

Einde/Ende/Fin/The End