Waarschuwing: dit stukje wordt een beetje lang. Onder het poëtische motto: ouwe lullen maar door.
Wat de reden is weet ik niet, maar de afgelopen tijd heb ik het met verschillende mensen gehad over welke muziek wij luisterden tijdens de laatste jaren van de middelbare school en iets daarna. Daardoor ben ik op you tube gaan zoeken naar de muzikale helden van mijn jeugd. En dan blijkt you tube een soort snoepwinkel.
Over Udo Lindenberg en Richard Hell blogde ik al eerder – mede dankzij die nogal nostalgische gesprekken. (Tussen twee haakjes: Udo is still going strong, getuige dit filmpje – even de eerste paar seconden talkshow-gelul overslaan en je bent daar waar je wezen moet:
.) Maar nog niet had ik het over Helen Schneider (with the Kick, jawel), van wie zelfs de muzikaal zeer onderlegde Verloofde nog nooit gehoord had. Live in 1983:
Helen Schneider was slechts zijdelings verbonden met wat ik destijds “de eredivisie” van de moderne muziek noemde (en wat ik nu “K-1” zou noemen): zij werd ontdekt, of hoe noem je dat, door Udo Lindenberg. Udo werkte ooit samen op met David Bowie. Bowie was destijds een favoriet van mij (zijn beste lp: Diamond dogs, beste nummer van dat album: Candidate
) – toen Bowie op de disco-achtige toer ging (“put on your red shoes and dance the blues” bweuh!!!) verloor ik mijn belangstelling, en sinds This is not America was (en is) het wat mij betreft helemaal afgelopen. Wie af en toe met Bowie speelde was gitarist Adrian Belew.
Adrian Belew, die ook vaak te beluisteren is op lp's van Frank Zappa, zowel als gitarist als zanger, maakte deel uit van King Crimson.
“Artistiek leider” leider van King Crimson was de naar mijn smaak beste gitarist ooit: Robert Fripp – voor zijn onmiskenbare gitaargeluid, beluister bovenstaand liedje. Hier zijn prachtige compositie Here comes the flood (de componist zelf op synthesizer) gezongen door Peter Gabriel, die zanger was van Genesis toen die band nog mooie muziek maakte:
Drummer van King Crimson was de naar mijn smaak beste drummer ooit: Bill Bruford.
Bill Bruford maakte gedurende vele jaren deel uit van de beste band ooit: Yes. En de mooiste compositie die ik ooit hoorde (ik vind dit al zo'n dertig jaar, dus ik vrees dat dit beklijft) is van diezelfde formatie: Yes. Hier is een frangment van dat ruim twintig minuten durende moppie: The Gates of Delirium (in wat naar mijn smaak niet de beste uitvoering is, maar desondanks en desalniettemin: wat een schoonheid).
Okee, nog een fragment dan – iets rustiger (andante, zeg maar):
(Ietwat buiten-muzikaal postscript:) En verder ben ik al sinds ik haar voor het eerst bij Toppop zag verliefd op Kim Wilde (die enkele jaren geleden een hit had samen met Nena, die onlangs een hit had samen met Udo Lindenberg).
Dit is Kim toen. (Insluiten op verzoek uitgeschakeld, dus klik.)
En dit is Kim nu. (Dit zag ik live. Wat een energie. Wat een conditie. Wat een kont.)
Om met der Udo te spreken: “Baby baby, ich bin so sehr verliebt.”
