Waan van de dag

Mijn grootste angst betreft loslopende kinderen. Als ik na een lange dag noeste arbeid uit de bus stap en over het Heemraadsplein naar huis loop, loeren er altijd wel minimaal een stuk of zes loslopende kinderen. Ze doen alsof ze voetballen, maar ik weet beter. Het wordt al langzaam donker en ik zie het aan hun ogen. Ogen die vervaarlijk oplichten in de duisternis.

Als ze het nou eens hielden bij blaffen en grommen, dan kon ik er nog mee leven. Helaas worden ze telkenmale fysiek op een ongeproportioneerde gewelddadige wijze. Op een avond heb ik zelfs zes beetwonden opgelopen. En toen ik riep: ‘Hé jongens, houd daar eens mee op, dit vind ik niet leuk,’ hebben zíj aangifte gedaan. Werd ik drie dagen later van mijn bed gelicht door een arrestatieteam. Ik kreeg niet eens de tijd om me fatsoenlijk aan te kleden.

Er werd me ten laste gelegd dat ik nodeloos kwetsend was en dat ik aanzette tot demonisering van een bevolkingsgroep, een minderheid nog wel.

Elitair Nederland haastte zich om te zeggen dat een mens vrijheid van meningsuiting heeft, maar dat mijn uitspraak wel erg smakeloos was. De commotie duurde niet langer dan een dag, daarna werd het ijzingwekkend stil. De loslopende kinderen zijn evengoed gebleven.