Gebakken lucht

Er waart al tijden een besmettelijk virus door Rotterdam. De gemeenteraad houdt het echter geheim. En dat is niet om paniek te voorkomen, ze hebben baat bij het virus. Het houdt de massa, het volk koest. Gaat u maar rustig feesten.

De obers in het Wester Paviljoen zijn inmiddels allemaal al besmet. Je ziet het aan hun wegdraaiende ogen. De ijdeltuiten in de Watt dragen niet alleen parfum maar ook de bevreesde ziektekiem. Maar er zijn nog meer mensen reeds aangestoken, hele volksstammen. Zo ook de vrolijke levensgenieter die op zijn eigen trouwerij met alle vrouwen danste. De commissaris die er geen geheim van maakt dat hij stemt op de partij van de vrijheid. De gewetensloze zakenman die het liefst zou netwerken in OQ. De hoogleraar van de Erasmus Universiteit die liever zijn hond uit zou laten. En ga zo maar door.

Deze stad zou inmiddels in de noodtoestand moeten verkeren, maar de hoge heren op het pluche zwijgen in dit verband als het graf.

Vanochtend ontwaakte ik met een opgedroogde plek op mijn borst. Het rook weeïg. Een van de vele symptomen. Ik weet dat ook ik lijd aan het virus van gebakken lucht. Ik vrees dat het ongeneselijk is.