Dinges

of hoe Fien ons van Frank Masmeijer redde

Fien was de eerste en enige kandidaat van het volledig herziene spelletjesprogramma Dinges. De NCRV had in al haar wijsheid bedacht bejaarden te gebruiken om een begrip te omschrijven zonder het noemen van de naam van dat begrip.

Voor de gelegenheid werd Frank Masmeijer uit de mottenballen gehaald, de voormalig showmaster die ook wel bekend stond als 'het gebit' omdat hij een lach van oor tot oor had. Masmeijer gaf dolenthousiast het woord 'tafel' aan Fien om te definiëren.

Fien ging gelijk van start: 'Ja, dat doet me denken aan vroeger, toen ik nog een mooie meid was.' Masmeijer glunderde, de regisseur eveneens. Het format leek te werken. De glunder verdween echter even snel als hij opgekomen was.
'Ja, toen neukte ik nog. Neuken, neuken, neuken, dat deden we in die tijd. In bed, maar eigenlijk overal, dus ook op de [PIEP] of er onder of er tegenaan. Het maakte me eigenlijk niet zoveel uit. En met wie eigenlijk ook niet. Ik was niet zo kieskeurig, als ik maar flink te grazen werd genomen. En gelukkig wilden de mannen ook wel. Nu niet meer, hè. Ze vinden me te oud. Maar ik wil heus nog wel. Dus als er iemand is die wil? Ik ben misschien dan wel wat broos, maar zelfs op de [PIEP] moet het nog wel lukken.'

De remake van Dinges is er nooit van gekomen.

Samoeraizwaard

Wanneer de Mathenesserbrug openstaat om er een binnenvaartschip door te laten, dan drommen auto's, brommers, fietsers, scootmobiels en voetgangers aan weerszijden van de ophaalbrug samen, gelaten wachtend tot ze hun reis kunnen voortzetten.
Wanneer de brug langzaam begint te dalen, krijg ik een welhaast onbedwingbare kriebel in mijn donder. Het voelt alsof er een slagveld begint. Ik moet de neiging onderdrukken naar de voetgangers aan de overkant te stormen om er op los te beuken. Gelukkig laat ik mijn samoeraizwaard altijd thuis.

Gastmaal

Het gastmaal werd gehouden in het park. Tijdens het dessert raakte ik in gesprek met een man die beweerde dat zijn volk in vroeger eeuwen oorspronkelijk vier armen, vier benen, twee ruggen en twee gezichten hadden. Ik twijfelde of ik de beste man voor gek moest verklaren ofwel in lachen mocht uitbarsten om de goede mop. Nadat de man klaar was met zijn verhaal spreidde hij de vleugels op zijn rug en vloog weg. Ik heb hem nooit meer gezien.

Raar

Je wordt wakker. Ogenschijnlijk zoals altijd, er gaan dan ook geen alarmbellen af. Je start je computer op en bemerkt dat hij het niet meer doet. De harde schijf zal wel weer gecrasht zijn. Je besluit je e-mail te checken in een internetcafé, maar daar werkt je hotmailaccount niet. Als je gaat informeren aan de balie, zegt de man: 'Hotmail? Dat is toch al eeuwen geleden in onbruik geraakt?' Pas dan bemerk je dat je twee verschillende sokken hebt aangetrokken.

Klavertjevier

Niets gaat vanzelf, maar toen ik eindelijk besloot om zelf op zoek te gaan naar een klavertjevier, bleken ze allemaal reeds gevonden. Ik bekloeg me bij een persoon die er eentje in zijn bezit had. Hij vond dat ik niet besefte hoe gelukkig ik mezelf mocht prijzen.
'Heb je er wel bij stilgestaan hoeveel onderhoud zo'n klavertjevier vergt om het in ordentelijke staat te behouden?' vroeg de persoon. 'Het is zinvol werk, maar ik kan het me niet permitteren om de aandacht te verslappen. Alle andere dingen schieten erbij in.'
Of die andere dingen dan ook de moeite waard zijn wist die persoon niet te vertellen.

Etiquette

Nederlanders zijn een bot volk. Niet zelden bestellen zij in een bar met de frase: 'Ik wil een biertje.' Of het nog afgemetener: 'Bier!' Ik vind dat niet stijlvol en bestel derhalve altijd met de vraag: 'Mag ik wel een biertje?' Dat zorgt nog weleens voor gelazer. Er is altijd wel een bargriet die dan namelijk zegt: 'En als ik nu nee zeg.'
Ik antwoord dan steevast: 'Dan houd het op, hè. Dan zie ik mij genoodzaakt om naar een ander etablissement te verkassen alwaar ze wel willen voldoen aan mijn wensen. Wat dan wel weer inhoudt dat u baas inkomsten derft. En nu bier schenken, tuthola. Vort.'
Niet zelden geraak ik met zo'n uitspraak in de problemen. De vriend van de bargriet zit namelijk vrijwel altijd op de hoek van de bar en kan mijn antwoord niet anders dan gehoord hebben. Als nobele heer moet hij het dan wel opnemen voor zijn vriendin. Dat loopt dan altijd uit op heibel en een handgemeen. Dan moet ik dus het hoofd van die vriend weer enkele malen op de bar stoten en daarna als overwinnaar de bargriet, hard maar teder, te grazen nemen.
Wat ik maar wil zeggen: het belang van etiquette valt niet te onderschatten.