1978: Armand-fan, PSP-lid en beginnend dichter Karel ten Haaf.Het lied leerde ik kennen in de dagen dat ik politiek actief werd, dus anno 1977 of ’78 – laat ik er 1978 van maken, want in dat jaar werd ik lid van de PSP én schreef ik mijn eerste gedicht; kortom in dat jaar werd ik volwassen – al zou je dat niet meteen zeggen als je bijgaand portret van toen bekijkt. Per 1 januari werd ik ingeschreven bij de Pacifistisch Socialistische Partij, tegen de regels, want ik werd pas op 9 januari zestien jaar, de minimumleeftijd waarop je lid mocht worden. Uit mijn luidsprekerboxjes klonk vaak Armand, en met name het nummer Suzy ’t is zo moeilijk zong ik luidkeels mee; niet alleen vanwege de tekst die ik erg prachtig vond, maar ook vanwege het heerlijk schallende ‘brallende gore bekkuuuh!’ De cassette waarop ik de dubbel-lp Een beetje vriendelijkheid had opgenomen is inmiddels waarschijnlijk reeds lang vergaan, maar deze week vond ik eindelijk het album (uit 1974) in vinylversie, tweedehands maar in perfecte staat. En wat blijkt? Ondanks wat politiekinhoudelijke bezwaren tegen het nummer, en enige tenenkromming vanwege de toon waarop de zanger zijn vriendin bezingt, staat Suzy ’t is zo moeilijk nog steeds overeind – tekstueel is het fantastisch; en daarmee roem ik, veel meer dan de ook wel degelijk aanwezige campkwaliteit, vooral en met name (om in stijl te blijven:) het rijm in het refrein:
Suzy ’t is zo moeilijk te geloven
In een wereld die moet komen
Ze laat zo verdomd lang op zich wachten
En er is zo weinig tijd
Suzy ’t is zo moeilijk te aanvaarden
Dat ze gokken om de aarde
Met als inzet de vernietiging
Wanneer worden we bevrijd
Van die handvol potentaten
Die ons op scholen leren haten
En in hun kerk de wapens zegenen
Waarmee hun medemens wordt vermoord?
Het stelletje halve gekken
Met hun brallende gore bekken
De smeerlappen van de mensheid
Wanneer zetten we ze overboord?
[En nu allemaal meebrullen! Uit volle borst!]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten